Najlepsze rośliny na kwietnik – 10 pozycji

Kwietniki na rośliny doniczkowe swoją konstrukcją i wyglądem powinny odpowiadać charakterowi wnętrza. Mogą być rustykalne, w stylu retro albo vintage, nowoczesne w formie schodków i drabinek albo rozporowe od podłogi do sufitu z regulowanymi półkami na kwiaty. Duże możliwości ustawienia różnych roślin pnących, o przewieszających się liściach albo roślin kwiatowych daje wysoki stojak kolumnowy. Oto przykłady:

1. Zroślicha stopowcowa (Syngonium podophyllum)

Ta trochę dziwna nazwa botaniczna oznacza gatunek tropikalnej rośliny z rodziny obrazkowatych. Należy do niej wiele znanych roślin ozdobnych, jak na przykład filodendron, epipremnum, dieffenbachia, cantedeskia albo skrzydłokwiat. Ojczyzną syngonium jest Meksyk, Gwatemala, Salwador i Costa Rica. Roślina wspina się albo zwiesza – w zależności od miejsca, w którym rośnie. 
Sygnonium lubi jasne stanowisko z rozproszonym światłem.

Dotyczy to zwłaszcza odmian o barwnych liściach. Im jaśniejsze są liście, tym więcej światła potrzebują. Niewskazane jest bezpośrednie nasłonecznienie, zwłaszcza w godzinach południowych. Jeśli odkryjecie na swojej zroślisze zebrane w kolbę kwiaty, możecie sobie pogratulować; kwitnie tylko wtedy, gdy ma najlepszą opiekę. Jest wymagająca, jeśli chodzi o podlewanie, nie znosi ani zastoju wody, ani wyschnięcia bryły korzeniowej. Powinna być podlewana umiarkowanie wodą letnią, odstałą albo deszczową. Przyzwyczajona z natury do dużej wilgotności powietrza, będzie wdzięczna za spryskiwanie pędów i liści.

2. Cissus różnobarwny (Cissus discolor)

Gatunek z rodziny winoroślowatych. W naturalnym środowisku występuje na Jawie w Indonezji. Spośród innych cissusów wyróżnia się oryginalnym kolorem liści. Pędy i ogonki liściowe są intensywnie czerwone. Duże, podłużne, sercowate blaszki liściowe są z wierzchu aksamitnie ciemnozielone ze srebrnymi paskami i ciemnoczerwonymi żyłkami. Pod spodem liście są całe czerwone. 

Jak większość roślin o barwnych liściach, potrzebuje więcej światła, ale nie w bezpośrednim nasłonecznieniu. Lubi wilgotne powietrze i stałą wilgotność podłoża. Nie znosi przeciągów i znacznego ochłodzenia. Z kątów liści rozwijają się drobne, żółtawe kwiaty.  

3. Epipremnum złociste (Epipremnum aureum)

Pod względem botanicznym należy do rodziny obrazkowatych. Pierwotną ojczyzną rośliny jest wyspa Moorea w wschodniej części Polinezji.

Wieczniezielone pnącze tworzy długie pędy, nadaje się do roli rośliny zwisającej. Liście epipremnum są skórzaste, sercowate u nasady i ostro zakończone. Blaszki liściowe mają zielony kolor z mocnym połyskiem i charakterystyczne żółte, białe albo kremowe plamy. 

Jako roślina doniczkowa epipremnum rzadko kwitnie. Kwiaty są zebrane w kolby typowe dla tej rodziny. Optymalne jest stanowisko jasne do półzacienionego bez przeciągów i ostrego słońca. Odmiany z ciemnymi liśćmi nadają się do bardziej zacienionych miejsc. Lubi równomiernie wilgotne podłoże, ale znosi dłuższe przerwy w podlewaniu.

4. Nefrolepis wyniosły (Nephrolepis exaltata)

Gatunek paproci z tropikalnych lasów Ameryki jest uprawiany jako roślina doniczkowa. Tworzy gęste gniazda liści pojedynczo albo podwójnie pierzastych o długości do 80-100 cm. W zależności od odmiany mogą być pofalowane albo skędzierzawione. 

Charakterystyczne dla szlumbergery są długie, płaskie, średniozielone pędy złożone z różnie uformowanych członów.

Potrzebuje stanowiska jasnego i ciepłego, osłoniętego przed bezpośrednim słońcem. Lubi dużą wilgotność powietrza. Należy unikać przeciągów i nawiewu ciepłego powietrza. Zwieszone liście paproci efektownie wyglądają na kwietniku kolumnowym albo na podeście. 

Podłoże powinno być stale umiarkowanie wilgotne, ale bez nadmiaru wody. Paproć znosi wprawdzie krótkotrwałe przesuszenie, jednak prowadzi to do zrzucania liści. Wilgotność powietrza również powinna być wysoka. 

5. Szlumbergera (Schlumbergera)

Rodzaj botaniczny obejmujący kilku gatunków kaktusów i liczne hybrydy. W naturze rośnie w tropikalnych lasach Ameryki Południowej. W uprawie doniczkowej występują same mieszańce, dzikie gatunki nie odgrywają tutaj żadnej roli. Chociaż roślina należy do rodziny kaktusowatych, nie ma prawdziwych kolców, a co najwyżej delikatne włoski. Pędy są płaskie i mięsiste, i zwisają z doniczki. Przy dobrej pielęgnacji kępy osiągają wysokość do 40 cm. 

Charakterystyczne dla szlumbergery są długie, płaskie, średniozielone pędy złożone z różnie uformowanych członów. Te działki liściowe są ułożone niczym łańcuch i rozgałęziają się widlasto. Efektowne kwiaty kaktusa są osadzone na wierzchołkach najmłodszych członów liści. Mają intensywny kolor czerwony, różowy albo biały i rozwijają się w dużej ilości. Okres kwitnienia wynosi do 8 tygodni.    

Małe, zielone, połyskujące liście są lekko mięsiste i potrafią magazynować wodę.

Stanowisko powinno być jasne, ale bez ostrego słońca. Kiedy na pędach pojawią się pąki, nie należy rośliny obracać, ponieważ zmiana kierunku oświetlenia może skutkować zrzuceniem wszystkich pąków przed rozwinięciem. Osobliwością tego kaktusa jest wrażliwość na twardą wodę, co może prowadzić do obumarcia rośliny. Najlepiej jest podlewać szlumbergerę wodą deszczową albo długo odstałą z wodociągu. 

6. Pachira wodna (Pachira aquatica)

Roślina z podrodziny wełniakowych, pochodząca pierwotnie z Meksyku, Peru i Brazylii. Jest spokrewniona z baobabem, co widać po zgrubiałym pniu. Sprzedawane egzemplarze mają zwykle dekoracyjnie zapleciony pień, w którym roślina magazynuje wodę. Liście pachiry są ciemnozielone, dłoniasto podzielone z podłużnymi listkami. Z czasem tworzy się regularna korona doniczkowego drzewka. 

W uprawie mieszkaniowej kwiaty pachiry rozwijają się bardzo rzadko. Kiedy jednak już zakwitnie, pojawiają się na drzewku duże, zielonawożółte, podobne do pędzla kwiaty z czerwonymi pręcikami w górnej części i białymi u nasady. Otwierają się w nocy i zamykają rano. Stanowisko powinno być przez cały rok jasne, ale nie bezpośrednio nasłonecznione. Wody potrzebuje roślina bardzo niewiele, ponieważ duże jej ilości może zgromadzić w pniu. Dla zwiększenia wilgotności powietrza zaleca się opryskiwanie pachiry od czasu do czasu.

7. Smużyna płożąca (Callisia repens) 

Roślina z rodziny komelinowatych pochodzi z tropikalnych regionów Ameryki Południowej i Środkowej. U nas uprawiana jest w mieszkaniach jako roślina ozdobna. Długie, płożące pędy zwisają efektownie z doniczki ustawionej na kwietniku. Osiąga zwykle wysokość 20-30 cm. 

Małe, zielone, połyskujące liście są lekko mięsiste i potrafią magazynować wodę. Poza tym zawierają wartościowe składniki odżywcze, przez co mogą służyć jako karma dla żółwi, ptaków i innych zwierząt. Subtelne, białawe kwiatki są lekko skryte w kątach liści i są raczej mało widoczne.

Smużyna potrzebuje stanowiska jasnego do półzacienionego i ciepłego. Należy dbać o wysoką wilgotność powietrza i unikać dużych wahań temperatury. Substrat należy utrzymywać stale w stanie wilgotnym i regularnie spryskiwać roślinę. Dla roślin tropikalnych najlepsza jest woda deszczowa, ewentualnie miękka woda z sieci wodociągowej o temperaturze pokojowej. Smużyna jest bardzo wrażliwa na zastój wody.

8. Zielistka Sternberga (Chlorophytum comosum) 

Zielistka Sternberga należy do rodziny szparagowatych i jest klasyczną rośliną doniczkową o niesłabnącej popularności. Pochodzi z Afryki Południowej, a do botanicznego rodzaju zielistki należy ponad sto gatunków. Uprawiana w doniczkach zielistka jest niewysoką rośliną o gęstym ulistnieniu i zwieszających się pędach kwiatowych.

Wilczomlecz palczasty, nazywany ze względu na wygląd „drzewem ołówkowym”, dorasta w mieszkaniu do 40-80 cm.

Liście są zielone, wąskie i długie do 50 cm. Kultywary mają często liście ozdobne, jasnozielone z szerokim białym pasem pośrodku, albo odwrotnie. Na zwieszających się pędach tworzą się nowe rośliny, co nadaje zielistce bardzo efektowny wygląd. Roślina preferuje stanowiska jasne, na których nie jest narażona na bezpośrednie nasłonecznienie. Odmiany o zielonych liściach znoszą lepiej zacienienie, natomiast zielistki o kolorowym ulistnieniu wymagają więcej światła.  

9. Wilczomlecz palczasty (Euphorbia tirucalli)

Roślina z rodziny wilczomleczowatych, którą nieczęsto spotyka się w mieszkaniu. Pochodzi z tropikalnych regionów Afryki Wschodniej i Południowej. Wilczomlecz palczasty, nazywany ze względu na wygląd „drzewem ołówkowym”, dorasta w mieszkaniu do 40-80 cm. Rośnie pięknie wyprostowany, ma mocno rozgałęzione podobne do ołówków zielone pędy. Tworzy delikatne, małe, lancetowate listki, które są ustawione naprzemiennie na łodygach. Nie pozostają tam jednak długo i szybko opadają, co dla tego gatunku jest zupełnie naturalne. Lubi jasne stanowiska i znosi nawet bezpośrednio padające promienie słońca. Jako sukulent ma niewielkie zapotrzebowanie na wodę. 

10. Ciemnotka okrągłolistna (Pellaea rotundifolia) 

Roślina z rodziny paprotkowatych, pochodząca z Nowej Zelandii. Dorasta do 20-30 cm wysokości, a zimozielone, pierzaste, równowąskie w zarysie liście zwieszają się efektownie z doniczki. Ciemnozielone z wierzchu i jaśniejsze pod spodem listki wyrastają po ok. 30 par na jednej łodydze. Lubi stanowisko dobrze oświetlone lub półcieniste, ale nie w pełnym słońcu.