Kwitnące sukulenty – najciekawsze rodzaje

Przez transpirację sukulenty tracą ponad 12 000 razy mniej wody, niż kukurydza, która też nie jest pod tym względem zbyt rozrzutna. Większość sukulentów wyróżnia się oryginalną formą wzrostu, niezwykłym ubarwieniem liści oraz oszałamiającą urodą kwiatów. Nic dziwnego, że przyciągają coraz więcej miłośników egzotyki. Przedstawiamy kilka przykładów kwitnących sukulentów. A jako że de gustibus non est disputandum, ten wybór jest oczywiście czysto subiektywny.

1. Selenicereus - łatwy w uprawie sukulent

Botaniczna nazwa tego rodzaju kaktusowatych pochodzi od Selene, greckiej bogini Księżyca i ma związek z nocnym otwieraniem się kwiatów. Wiele gatunków selenicereusa jest nazywanych „Królową Nocy”. Jest to kaktus tropikalnych lasów i wybrzeża Ameryki Centralnej, Karaibów i północnej części Ameryki Południowej. Rośnie na skałach oraz, jako epifit, na drzewach. Ma zwisające albo płożące się pędy. Są one żebrowane, długie i stosunkowo cienkie – o średnicy 1-2,5 cm. Z kolczastych pędów zwisają mocne korzenie powietrzne. W kwietniu na pędach pojawiają się pączki kwiatowe. Początkowo są to brązowe kulki, które stopniowo zamieniają się w duże pąki. W końcu, przed zachodem słońca staje się cud: otwiera się ogromny biały kwiat (do 35 cm), a pokój napełnia się waniliowo-miodowym aromatem. Po kilku godzinach kwiat więdnie.

Przed zachodem słońca staje się cud: otwiera się ogromny biały kwiat (do 35 cm), a pokój napełnia się waniliowo-miodowym aromatem. Po kilku godzinach kwiat więdnie.

W uprawie jest selenicereus całkiem niekłopotliwy. Powinien stać w jasnym miejscu, a można wystawić go nawet na bezpośrednie działanie słońca. Nie straszne mu letnie upały. Zimą trzeba jednak obniżyć temperaturę do 15-17ºC. Bez takiego zabiegu pędy mocno się wydłużą i staną się cienkie. Niedopuszczalne są dla niego przeciągi i znaczne spadki temperatury.

Wiosną, szczególnie w okresie pojawienia się pąków, można kaktus opryskiwać letnią wodą. Podlewać należy z zachowaniem ostrożności. Przed podlaniem ziemia powinna przeschnąć na około jedną trzecią głębokości. Nadmiar wilgoci prowadzi do zgnilizny korzeni i pędów. Do zasilania „królowej nocy” potrzebny jest specjalny nawóz do kaktusów. Od marca do końca października stosuje się go trzy razy w miesiącu.

2. Rebucja - sukulent z licznymi kwiatami

Ten rodzaj kaktusów został tak nazwany na cześć Pierre'a Rebuta, francuskiego hodowcy kaktusów. Rebucja należy do sukulentów łodygowych i pochodzi z Peru, Kolumbii i Argentyny. Tworzy kuliste, lekko spłaszczone pędy. Niezbyt głębokie żebrowanie przebiega spiralnie. Kolce w kolorze srebrzystym albo żółtawym są krótkie i mocne. W dolnej części pędów-kulek tworzą się liczne kwiaty. Mają kształt wydłużonej trąbki w kolorze kremowym, różowym, purpurowym albo szkarłatnym. Kwiaty pojawiają się w okresie od kwietnia do czerwca. Każdy z nich otwiera się w słoneczny dzień, a na noc zwija swoje płatki – szkoda, że tylko dwa razy.

Kwiaty pojawiają się w okresie od kwietnia do czerwca. Każdy z nich otwiera się w słoneczny dzień, a na noc zwija swoje płatki – szkoda, że tylko dwa razy.

W warunkach domowych rebucja nie ma specjalnych wymagań. Nawet pozostawiona na długi czas sama sobie nie cierpi z tego powodu i rozwija się pięknie. Lubi miejsce jasne, nawet z bezpośrednim nasłonecznieniem. Podczas silnych upałów trzeba roślinę często wietrzyć, aby nie doznała oparzeń. Najlepiej postawić roślinę na oknie wschodnim albo zachodnim. Zimą można ją przenieść na okno południowe. Rebucja rośnie wysoko w górach, dlatego przyzwyczajona jest do skoków temperatur i chłodu. Może normalnie rosnąć w przedziale od 5ºC do 25ºC.

Ten rodzaj kaktusa podlewa się rzadko niewielką ilością ciepłej wody. Substrat powinien dobrze wysychać między podlewaniami. Wraz ze spadkiem temperatury ilość wody należy jeszcze ograniczyć. Nadmiar wilgoci powoduje gnicie kaktusa. Od kwietnia do sierpnia podlewanie łączy się z zasilaniem specjalnym nawozem do kaktusów z minimalną zawartością azotu.

3. Faucaria - piękny i popularny kwiecisty sukulent

Ten rodzaj sukulentów należy do rodziny przypołudnikowatych (nie każdy sukulent jest kaktusem, ale odwrotnie – tak). Nazwa botaniczna pochodzi od łacińskiego wyrazu „faux” – „gardło”. Ma to związek z wyglądem zębatych liści rośliny, które mogą przypominać – przy odrobinie wyobraźni – paszczę drapieżnika. Widząc faucarię trudno oderwać od niej wzrok. Mięsiste, kolczaste liście kojarzące się z dziką bestią kontrastują z subtelnymi kwiatami. Ojczyzną tego sukulenta są nadzwyczaj suche regiony Afryki Południowej.

Faucaria jest wieloletnią rośliną o niewielkim wzroście. Liście tworzą rozetkę na krótkiej łodydze. Wyrastające na brzegach liści miękkie kolce nie służą do obrony, a jedynie do odstraszania potencjalnych amatorów zieleniny. Jest to ciekawy przykład mimikry roślin, czyli upodabniania się gatunków bezbronnych do roślin zdolnych do samoobrony. Okres kwitnienia przypada na miesiące letnie. Z centralnej części rozetki rozwija się 1-5 kwiatów. Kwiaty zbudowane z długich, igiełkowych płatków mają żółty kolor i połysk. Otwierają się tylko w słoneczne dni. Wieczorem i podczas pochmurnej pogody pozostają zamknięte. Każdy kwiat żyje 7-10 dni.

Kwiaty zbudowane z długich, igiełkowych płatków mają żółty kolor i połysk. Otwierają się tylko w słoneczne dni.

Pielęgnowanie faucarii w warunkach domowych jest skrajnie proste. Wystarczy przypomnieć sobie o niej 1-2 razy w miesiącu. Trzeba znaleźć dla niej najbardziej gorące i słoneczne miejsce w domu. Idealny jest parapet południowego okna bez zasłony. Temperatura powietrza może dochodzić do 50ºC bez żadnych skutków negatywnych dla rośliny. Zimą, dla wytworzenia pączków kwiatowych oraz dla normalnego rozwoju, faucarię należy przenieść do chłodnego pomieszczenia (5-10ºC).

Podlewać tę roślinę doniczkową należy umiarkowanie i małymi porcjami wody, i tylko na ziemię z dala od liści. Zgromadzona w zagłębieniach wilgoć może spowodować gnicie liści. W okresie spoczynku podlewanie zawiesza się całkowicie. Lekko zwiędłe albo pomarszczone listki nie powinny budzić obaw; na wiosnę odzyskają jędrność. Niewielka ilość nawozu wyjdzie faucarii na zdrowie, ale nie należy z zasilaniem przesadzać. Wystarczy w okresie od kwietnia do października podać raz w miesiącu połowę zalecanej dawki nawozu.

4. Huernia - sukulent kwitnący całe lato

Piękny i mało wymagający sukulent z rodziny trojeściowatych. Nazwa rodzajowa Huernia powinna tak naprawdę brzmieć „Heurnia”, ponieważ została nadana dla uczczenia Justina Heurniusa (1587-1652), holenderskiego misjonarza i zbieracza roślin w rejonie Przylądka Dobrej Nadziei. Niezwykła forma pędów oraz efektowne kwiaty tej rośliny doniczkowej, na każdym robią ogromne wrażenie. Huernia wypuszcza kilka długich, mięsistych pędów z 3-5 rzędami ostrych żeber. Wysokość rośliny dochodzi do ok. 30 cm. Spotyka się gatunki z pędami wzniesionymi albo płożącymi.

Okresowo na pędach huernii pojawiają się pąki kwiatowe, z których formują się niezwykle piękne i wyraziste kwiaty. Ich kształt, w zależności od gatunku, przypomina koronę albo tubę gramofonu.

Okresowo na pędach huernii pojawiają się pąki kwiatowe, z których formują się niezwykle piękne i wyraziste kwiaty. Ich kształt, w zależności od gatunku, przypomina koronę albo tubę gramofonu. Kolor połyskliwych, mięsistych kwiatów może być biały, żółty albo szkarłatny. Bywają kwiaty jednobarwne albo pokryte kontrastowymi plamkami. Kwiaty huernii są zapylane przez muchy, dlatego wydzielają one zapach przyjemny dla owadów, a nieco mniej miły dla człowieka. Chociaż każdy kwiat żyje tylko kilka dni, to okres kwitnienia rozciąga się na 2-3 miesiące, od czerwca do początku jesieni.

Huernia lubi jasne słońce i gorące powietrze. W letnie upały dobrze się czuje na balkonie albo na słonecznym parapecie. Latem temperatura powinna być zakresie 24-26ºC. Zimą natomiast potrzebuje okresu spoczynku, aby zebrać siły do następnego kwitnienia. W tym czasie temperatura w pomieszczeniu z huernią powinna wynosić 15-18ºC. Ochłodzenie poniżej 12ºC może doprowadzić do śmierci rośliny. Podlewanie powinno być bardzo skąpe. Podłoże zwilża się ciepłą wodą dopiero po pełnym jego przeschnięciu. Nadmiar wilgoci zdecydowanie szkodzi tej roślinie. W okresie kwitnienia należy zasilać huernię roztworem nawozu dwa razy w miesiącu.