Rośliny kwitnące jesienią – polecamy najpiękniejsze gatunki!

Wiele z nich dopiero w październiku i listopadzie osiąga pełnię kwitnienia albo wręcz dopiero wtedy stroi się w kolorowe kwiaty. Oto najpiękniejsze jesienne gatunki roślin:

Złocień arktyczny (Arctanthemum arcticum)

Mało znana piękność o wyjątkowej porze kwitnienia; zaczyna kwitnąć dopiero pod koniec września, a kończy swój sezon dopiero z nadejściem mrozów. Posiada typowe dla margerytek kwiaty złożone z białymi kwiatami języczkowymi i żółtymi rurkowymi pośrodku. Bylina osiąga wysokość 30-40 cm. Poprzez liczne rozłogi roślina tworzy z biegiem lat gęste gniazda. Skrajnie odporna na mróz jesienna bylina potrzebuje przepuszczalnego, a zarazem żyznego podłoża w pełnym słońcu. Do ulubionych odmian złocienia arktycznego należy jasnoróżowy ‘Roseum’ oraz żółty ‘Schwefelglanz’.

Przeczytaj również: Złocień trójbarwny (ismelia) – urokliwa roślina na rabatę i balkon. Jak o nią dbać?

Liatra kłosowa (Liatris spicata)

Pod koniec lata rozpoczyna liatra kłosowa swój okres kwitnienia. Fioletowe albo białe kwiaty zdobią ogród do końca września i dłużej. Bylina o wąskich niczym trawa liściach dorasta do wysokości 70-120 cm. Daje pożywienie pszczołom i motylom, kiedy inne rośliny kończą już swój sezon. Puszyste koszyczki kwiatów rurkowych są zebrane w długie kłosy. Kwiatostany liatry rozwijają się w nietypowy sposób, zaczynając od wierzchołka kłosa do dołu. Lubi ziemię żyzną i wilgotną. Dobrze prezentuje się w małych grupach.

Werbena argentyńska (Verbena bonariensis)

Werbena kwitnie od lipca do października, rozwijając wysokie do 120 cm pędy kwiatowe zwieńczone fioletowymi kwiatostanami. Rośnie tworząc luźne kępy. Blaszki liściowe ma wąskie, lancetowate. Drobne liliowe kwiaty są zebrane w główki kwiatostanów, poruszających się na wietrze na długich łodygach. Bylina dzięki swojej wysokości dobrze nadaje się tło rabaty, ale doskonale wygląda też pośrodku rabaty jako soliter. Na zimę roślina wycofuje się do ziemi i powinna być okryta warstwą ściółki. Dobrze znosi suszę, lubi stanowiska słoneczne i ma niewielkie wymagania glebowe.

Liriope szafirkowata (Liriope muscari)

Bylina kłączowa pochodząca ze wschodniej Azji. Liście ma ciemnozielone, lancetowate, przypominające trawę. Tworzy kępy, które stanowią zieloną ozdobę przez całe lato. Od sierpnia do października pojawiają się ponadto gęste, jasnofioletowe, długie kwiatostany, przypominające nieco grona szafirków. Liriope kwitnie długo, aż do mrozów. Wysokość rośliny dochodzi do 30-40 cm. Lubi stanowiska półzacienione na glebie wilgotnej, żyznej i przepuszczalnej. Może być stosowana na obwódki rabat, do skrzynek na balkony i tarasy, albo jako roślina okrywowa.

Niepokalanek pospolity (Vitex agnus-castus)

Rozłożysty krzew dorastający do 150 cm wysokości. Ma sztywne, wyprostowane pędy i ciemnozielone, dłoniaste liście. W sierpniu i wrześniu na końcach pędów rozwijają się wiechowate kwiatostany. Pięciopłatkowe, niebieskoliliowe kwiatki tworzą smukłe, stożkowe kwiatostany, przypominające kwiatostany budlei. Mają długość do 30 cm. Owoce (pestkowce) mogą być po wysuszeniu zamiennikiem pieprzu – stąd niemiecka nazwa „Mönchspfeffer”. Niepokalanek lubi miejsca słoneczne, ciepłe, osłonięte od wiatru na glebach dobrze przepuszczalnych, gliniasto-piaszczystych.

Powojnik barszczolistny (Clematis heracleifolia)

Ciekawy gatunek powojnika z Chin i Korei, który nie korzysta z podpór. Sztywne, rozgałęzione pędy są wzniesione i dorastają do metra wysokości. Rośnie jako bylina, każdej wiosny rozwijając z ziemi nowe pędy. Od lipca do września rozwijają się niebieskofioletowe kwiaty, osadzone w pęczkach w kątach liści. Płatki kwiatów są wywinięte jak u hiacynta. Powojnik barszczolistny lubi stanowiska jasne, w słońcu albo w półcieniu. Gleba powinna być próchniczna, żyzna, wilgotna, dobrze przepuszczalna. Może mieć odczyn pH od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie znosi zastoju wody, a tym samym miejsc okresowo zalewanych i podmokłych. Gleba nie powinna być ani zbyt ciężka i gliniasta, ani lekka piaszczysta. Roślina nadaje się do stosowania na rabatach albo jako okrywowa.

Tojad Carmichaela (Aconitum carmichaelii)

Jest wspaniałą ozdobą jesiennej rabaty. Długowieczna bylina dorastająca do wysokości 120 cm. Pokrojem przypomina ostróżki, ale różni się kształtem kwiatów. Kwitnie we wrześniu i październiku. Grzbieciste kwiaty w jaskrawym kolorze niebieskoliliowym są zebrane w gęste wiechy na szczytach pędów. Ciemnozielone liście są klapowane, skórzaste, jaśniejsze pod spodem. Tojad lubi miejsce półzacienione; nie znosi pełnego nasłonecznienia. Gleba powinna być próchniczna, stale umiarkowanie wilgotna. Długowieczna roślina, najobficiej kwitnie, kiedy przez wiele lat pozostaje w jednym miejscu.

Nerina Bowdena (Nerine bowdenii)

Nerina jest raczej rzadko spotykana w ogrodach, co powinno się koniecznie zmienić, ponieważ jej różowe albo białe kwiaty są bardzo efektowne, a liście tworzą również dekoracyjne rozety. Nerina Bowdena pochodzi z południowej Afryki i nie jest w stanie u nas przezimować; cebule trzeba przed przymrozkami wykopać i przechować przez zimę. Roślina dorasta do 50 cm wysokości. Kwiaty zebrane są na szczycie pędu i rozwijają się późnym latem i jesienią. Lubi miejsca ciepłe i słoneczne na glebie próchnicznej. Nerina może być sadzona grupowo na trawnikach albo w pojemnikach na tarasie i balkonie.

Zimowit jesienny (Colchicum autumnale)

Różni się od krokusa nie tylko okresem kwitnienia od września i października, ale też tym, że zimowit w czasie kwitnienia nie rozwija liści. Wczesną wiosną rozwijają się wąskolancetowate liście o szerokości do 4 cm. Jesienią z bulwy wyrastają liliowe, różowoliliowe albo białe kwiaty, lejkowate o sześciu działkach. Nasiona dojrzewają dopiero zimą pod ziemią. Razem z liśćmi wyrasta na wiosnę torebka zawierająca kuliste nasiona. Zimowit jesienny jest w każdej swojej części silnie trujący. Lubi jasne stanowiska, znosi okresowe zacienienie. Gleba powinna być świeża, wilgotna, żyzna, gliniasto-piaszczysta.

Zobacz również: Jesień na balkonie – co sadzić, by wyglądał pięknie? Porady

Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea)

Bylina o wyprostowanych, słabo rozgałęzionych pędach, dorastająca do metra wysokości. Ma długi okres kwitnienia. Od lipca do września pojawiają się koszyczki kwiatowe ze spiczastym, wypukłym i kolczastym niczym jeż środkiem. Kwiaty języczkowe są różowe, fioletowoczerwone, bordowe albo białe, lekko zwisające. Jeżówka jest mocna i mrozoodporna. Preferuje stanowiska słoneczne.

Rozchodnik okazały (Sedum spectabile)

Ta bylina o mięsistych liściach przez długi czas ma w ogrodzie coś do zaoferowania. Najpierw ozdobę stanowią niebieskawozielone gęste kępy liści. Liście i łodygi pokrywa warstwa wosku, która nadaje roślinie niebieskawy odcień. W lipcu i sierpniu na szczytach pędów rozwijają się małe, różowe, gwiazdkowe kwiatki, zebrane w płaskie baldachogrona. Wabią liczne owady. Po przekwitnieniu nadal dekoracyjnie wyglądają owocostany utrzymujące się przez resztę jesieni i zimę. Rozchodnik lubi stanowiska nasłonecznione, nie ma specjalnych wymagań, jeśli chodzi o glebę.