Kora w ogrodzie – jaką wybrać? Poradnik

Mówiąc o korze w ogrodzie mamy na myśli rozdrobnioną korę drzew, będącą produktem odpadowym w przemyśle drzewnym. Przeważnie chodzi o rodzimą sosnę i świerka, rzadziej o gatunki liściaste. Kłody i wyrzynki drzew są przed przetarciem korowane, a zebrana kora rozdrabniana. Kora dostępna jest w różnym stopniu rozdrobnienia i o różnej jakości.

Działanie ściółki z kory

Ściółka z kory chroni glebę na różne sposoby. Dzięki warstwie ochronnej podłoże nie nagrzewa się zbyt mocno i traci przez to mniej wody przez odparowanie. Rośliny mają do dyspozycji więcej wilgoci, a to oznacza rzadsze podlewanie. Kora zabezpiecza zimą przed szybkim przemarzaniem roślin, a latem przed erozją na skutek wiatru i deszczu. Nasiona chwastów nie mają możliwości kiełkowania w grubych kawałkach kory, a niepożądane rośliny nie są w stanie przebić się przez warstwę ściółki. Zwłaszcza kora sosnowa zawiera garbniki, które działają hamująco na wzrost chwastów.

Kora ma poza tym aktywny wpływ na glebę. Poprzez naturalny rozkład celulozy, kora przemienia się powoli w humus i poprawia stan leżącej pod nią gleby. Ale uwaga: organizmy glebowe potrzebują do rozkładu kory pewnej ilości składników odżywczych, między innymi azotu, który czerpią z ziemi. Przez to ściółkowana rabata może przejściowo wejść w stan niedoboru azotu. Poza tym nie tylko pożyteczne organizmy czują się dobrze w warstwie ściółki z kory, ale też i ślimaki znajdują tam wygodną kryjówkę.

Właściwe zastosowanie kory w ogrodzie

Aby uniknąć zjawiska niedoboru azotu, należy przed nałożeniem ściółki z kory na rabaty zasilić glebę nawozem azotowym. Trzeba też dokładnie oczyścić teren z chwastów, zwłaszcza tych z kłączami, jak perz i podagrycznik.

Dla działania ochronnego na glebę warstwa kory powinna mieć od 5 do 7 cm grubości. Jeśli ma na dodatek chronić przed chwastami, można dołożyć jeszcze parę centymetrów. Przed zakupem trzeba dobrze oszacować zapotrzebowanie – zwykle wychodzi kory więcej, niż się planuje.

Wybierać trzeba korę niezbyt drobno mieloną. Przy bardzo małych kawałkach może dojść do zakłócenia wymiany tlenu w glebie. W sprzedaży jest dostępna kora o różnej ziarnistości. Zasada jest taka, że im większa jest powierzchnia do przykrycia, tym grubsze powinny być kawałki kory. Na rabaty kwiatowe zaleca się średnią wielkość od 10 do 40 mm. Dobra jakościowo kora jest przed pakowaniem sortowana i zawiera kawałki o odpowiednich wymiarach. Sprzedając tani towar, producent oszczędza przeważnie na przesiewaniu, przez co drobiny kory szybko zamulają grządkę.

Ścieżka ogrodowa z kory

Kora może być stosowana w ogrodzie nie tylko w formie ściółki, ale również jako nawierzchnia ogrodowych ścieżek i miejsc zabaw. Kawałki kory są miękkie pod stopami i sprężynują, dzięki czemu nadają się jak warstwa ochronna przed upadkiem na placu pod huśtawką albo drabinkami do wspinania. Jeśli warstwa będzie służyć do częstego biegania, zaleca się ziarnistość kory od 40 do 80 mm. Duże kawałki najlepiej sprężynują, wolno się rozkładają i nie wchodzą w podeszwy butów.

Uwaga: Z czasem, na skutek rozkładu, warstwa kory będzie się stawała coraz cieńsza i bardziej śliska. Trzeba powierzchnię regularnie uzupełniać świeżym materiałem.

Czy kora nadaje się do wszystkich roślin?

Odkąd zastosowanie kory w ogrodach stało się bardzo popularne, uważa się ją często za środek dobry na wszystko. Nie jest to jednak prawda, ponieważ nie wszystkie rośliny znoszą okrywanie ściółką z kory. Wiele gatunków, wśród nich zwłaszcza preferujące kwaśne i bogate w humus podłoże, jak paprocie, hortensje ogrodowe i różaneczniki, bardzo lubi korę sosnową. Także świeżo posadzone krzewy i byliny cienioznośne korzystają z okrywowej warstwy ściółki.

Wokół róż i bylin rabatowych ziemia powinna pozostawać najlepiej bez ściółki. Rośliny ogródków skalnych, gatunki stepowe, jak również wiele ziół śródziemnomorskich oraz lawenda wolą unikać kory, jeśli tylko mogą. Lepiej zastosować dla tych roślin mineralne okrycie ze żwiru albo drobnego tłucznia.

Do wyboru nie tylko kora sosnowa i świerkowa

Najczęściej stosowana w ogrodach jest kora sosnowa albo świerkowa. Nieco rzadziej spotyka się korę z drzew liściastych, głównie buka. Ma ona przeważnie odczyn zasadowy i nadaje się do ściółkowania tylko gatunków, które taki odczyn znoszą.

Za prawdziwego „mercedesa” pośród różnych gatunków kory uchodzi kora piniowa. Zdobywa ona coraz większą popularność, ponieważ jej wysoka jakość idzie w parze z małą kwasowością. Kora sosny pinii posiada bardzo atrakcyjną pomarańczowoczerwoną barwę, przyjemnie pachnie na „śródziemnomorski” sposób i nie jest tak kwaśna, jak kora z rodzimych lasów iglastych. Nie wpływa znacząco na wartość pH w glebie, a na dodatek posiada niskie obciążenie kadmem. Podwyższona zwartość tego pierwiastka wynika z tego, że drzewa leśne w naturalny sposób gromadzą metale ciężkie w swojej korze.

Kora piniowa, ze względu na niewielką zawartość kwasów, nie działa tak hamująco na rozwój chwastów, jak kora innych gatunków. Poza tym, jej mocno wyrazisty kolor nie każdemu się podoba.