Hiacynt – uprawa, pielęgnacja, wymagania, sadzenie

Hiacynt – gatunki i odmiany

Hiacynty są roślinami cebulowymi, które mogą dorastać do 40 cm. Pośród długich, wąskich liści wyrasta okazały kwiatostan. Składa się z grona dzwonkowatych kwiatów o wspaniałym zapachu.

Do rodzaju hiacynt (Hyacinthus L.) należą trzy różne gatunki roślin cebulowych z rodziny szparagowatych. Ich obszar występowania rozciąga się od Bliskiego Wschodu do północnowschodniego Iranu.

Hiacynt Litwinova (Hyacinthus litwinowii) występuje przede wszystkim w Turkmenistanie i północnym Iranie. Dorasta do 20-25 cm. Liście ma lancetowate, dosyć szerokie. Kwiaty są niewielkie, niebieskiego koloru. Kwitnie w połowie albo pod koniec kwietnia.

Hiacynt zakaspijski (Hyacinthus transcaspicus) ma swoją ojczyznę w górskim regionie między Turkmenistanem i zachodnim Iranem. Jest karłowatą rośliną wieloletnią o wysokości 15-20 cm. Nad zielonymi, mięsistymi liśćmi wznoszą się jasnoniebieskie albo błękitne kwiaty zebrane w luźne grono (4-10 sztuk). Ten gatunek jest bardzo mało znany, chociaż jego wygląd może zachwycić każdego miłośnika uprawy kwiatów ogrodowych.

W naszym środkowoeuropejskim klimacie dobrze czuje się tylko jeden z nich – hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis). Wyłącznie on, w postaci licznych odmian, rośnie w ogrodach albo w doniczkach w domu. Za miejsce jego pochodzenia uważa się region śródziemnomorski. Obecnie uprawiany jest zarówno w Europie, jak i w USA, Rosji i innych zakątkach świata.

Hiacynt wschodni posiada ponad 100 różnych odmian. Niewielkie, sześciopłatkowe dzwonki, których może być w gronie nawet do 40, mają kolor: biały, różowy, żółty, pomarańczowy, łososiowy, czerwony, fioletowy albo jasnoniebieski i ciemnoniebieski.

Zwykle jedna cebulka wytwarza tylko jeden kwiatostan. Niektóre odmiany potrafią jednak wypuścić kilka pędów kwiatowych. Są hiacynty o kwiatach pojedynczych oraz takie, których kwiaty są pełne. Wszystkie hiacynty odznaczają się wspaniałymi kwiatami i niepowtarzalnym zapachem. Oto kilka znanych odmian hiacyntów z podziałem według koloru kwiatów:

białe: ‘Snow Christal’, ‘White Pearl’, ‘Carnegie’;
różowe: ‘Freestyler’, ‘Pink Pearl’, ‘Anna Marie’;
jasnofioletowe; ‘Anastasia’, ‘Christal Palace’, ‘Ametist’;
czerwone: ‘Holly Hook’, ‘Jan Bos’;
jasnoniebieskie: ‘General Köhler’, ‘Blue Jacket’;
łososiowe: ‘Prince of Love’, ‘Gipsy Queen’;
żółte; ‘City of Haarlem’, ‘Yellow Queen’;
pomarańczowe: ‘Gipsy Queen’.

Hiacynt wschodni o pięknych jasnoróżowych kwiatach.

Uprawa hiacyntów w ogrodzie

Barwne i pięknie pachnące hiacynty nie są na szczęście trudne w uprawie ani zbyt wymagające, co do warunków glebowych. Jak wszystkie kwiaty wiosenne, kochają stanowiska słoneczne. Gleba powinna być żyzna, ale nie kwaśna i niezbyt wilgotna. Ideałem jest dodanie ziemi kompostowej. Z uwagi na to, że zawiera ona dostateczne dużo składników pokarmowych, to późniejsze nawożenie hiacyntów można sobie darować.

Hiacynty są mocne i odporne na mróz. Znoszą też bez problemu wiosenne ulewy. Cebule wrażliwszych odmian należy po jesiennym sadzeniu przykryć warstwą słomy, gałęzi albo specjalnej włókniny.

Kiedy pokażą się pierwsze wierzchołki pędów, gleba powinna być wilgotna. Nadmiar wody może być jednak szkodliwy. Latem hiacynty podlewa się słabiej, ponieważ w tym okresie wolą raczej suche podłoże. Kwitną od marca do kwietnia. Kiedy przekwitną w maju, należy ściąć zwiędłe kwiatostany, aby nie wytwarzały nasion. To kosztuje cebule hiacyntów bardzo dużo wysiłku.

Uprawa hiacyntów w ogrodzie. — Uprawa hiacyntów w ogrodzie

Uprawa hiacyntów w doniczce w domu

Hiacynty rosną równie dobrze na ogrodowych rabatach, jak i w domowych doniczkach. Okres sadzenia hiacyntów do doniczek jest taki sam jak w ogrodzie – październik albo listopad. Substrat powinien być żyzny, wtedy niepotrzebne będzie późniejsze nawożenie. Można z powodzeniem użyć ziemi kompostowej zmieszanej z piaskiem. Na dnie doniczek trzeba ułożyć warstwę drenażową, aby umożliwić odpływ nadmiaru wody.

Cebulki hiacynta sadzi się w doniczce albo pojemniku tak, aby się ze sobą nie stykały. Głębokość sadzenia jest równa podwójnej średnicy cebulki. Aby ziemia dobrze przyległa do cebulek, należy ją lekko podlać. Następnie doniczki wystawia się na 10 tygodni do chłodnego i ciemnego pomieszczenia. W tym czasie podlewa się rośliny bardzo umiarkowanie.

Kiedy młode pędy zaczną wychylać się z ziemi, doniczki trzeba wystawić na światło, na przykład ustawić na parapecie okiennym. Im większa staje się roślina, tym więcej potrzebuje wody. To znaczy, że podłoże powinno być stale wilgotne, ale nie mokre. Dla zachowania wilgoci można położyć na ziemię kawałki mchu. Mech będzie jednocześnie ciekawą ozdobą. Coraz cięższe kwiatostany dobrze jest przymocować do podpórek.

Hiacynty w doniczce. — Hiacynty w doniczce

Sadzenie hiacyntów w ogrodzie

Hiacynty kwitną tylko przez 3 tygodnie. Idealna pora na sadzenie cebulek hiacyntów to październik. Ziemia jest jeszcze dosyć ciepła i cebulki mają czas, aby się w nowym miejscu zadomowić. Przed sadzeniem dobrze jest przekopać ziemię z kompostem. Jako naturalny nawóz poprawi on jakość gleby oraz jej właściwości. W ten sposób zoptymalizuje fazę kwitnienia rośliny cebulowej. Dodatkowe nawożenie może negatywnie wpłynąć na wzrost hiacyntów.

Podczas sadzenia należy bardzo zwracać uwagę, aby nie uszkodzić cebulek. Głębokość sadzenia powinna wynosić tyle, co dwie średnice cebulki. Nie należy też sadzić ich zbyt blisko siebie – najlepiej w odstępach ok.10 cm. Kto nie zdążył jesienią, może rozwijające się hiacynty posadzić w ogrodzie wiosną, ale dopiero wtedy, gdy nie zagrażają im już żadne przymrozki.

Pięknie wyglądają ogrodowe rabaty, gdzie między grupami hiacyntów posadzono narcyzy albo kolorowe pierwiosnki. Ogród nabiera wtedy specjalnego charakteru i promienieje wiosenną radością.

Jak zimować hiacynty?

W maju, kiedy barwne grona stracą już swój urok, należy hiacynty ściąć, aby niepotrzebnie nie obciążać rośliny wytwarzaniem nasion. Natomiast zielone liście należy koniecznie pozostawić do czasu, kiedy całkiem pożółkną i zwiędną. Dopiero wówczas można je usunąć. Po przekwitnieniu rośliny cebulowe gromadzą niezbędne zapasy na zimowanie i przyszły sezon za pośrednictwem liści. Cebulki hiacyntów można spokojnie pozostawić w ziemi, a jesienią ponownie zasilić ziemią kompostową.

Jeśli hiacynty mają być przeniesione na inne miejsce w ogrodzie, należy cebulki wykopać i przechować przez lato w ciemnym i suchym miejscu. W październiku można je posadzić na nowym miejscu.

Hiacynt po przekwitnięciu – jak pielęgnować?

Hiacynty w domu i na tarasie są prawdziwą ozdobą w okresie wiosny. Kiedy jednak efektowne kwiatostany zblakną, nadchodzi pora, aby przygotować rośliny do następnego sezonu. Należy doniczki przenieść w ustronne miejsce i podlewać umiarkowanie, aż nadziemne części rośliny uschną w sposób naturalny. Wówczas cebulki trzeba wykopać, wysuszyć i w papierowych torebkach przechować przez lato w suchym i ciemnym miejscu. W okresie od września do października można je ponownie posadzić i czekać na kolejne kwitnienie.

Choroby hiacyntów

Liście, kwiatostany i cebulki hiacyntów narażone są na różne choroby zarówno grzybowe, bakteryjne, jak i wirusowe. Najczęściej spotykane są w uprawie hiacyntów:

choroba pierścieniowa hiacyntów;
szara pleśń;
zgnilizna korzeni;
zgnilizna cebul;
mozaika hiacynta;
nekroza hiacynta.

Bibliografia: