Jałowiec płożący – odmiany, uprawa, choroby

Można powiedzieć, że w przeciwienstwie do innych odmian jałowców rośnie raczej wszerz niż do góry i nie przekracza zwykle 40 cm wysokości. Doskonale nadaje się do kompozycji z roślinami kwiatowymi.

Odmiany jałowca płożącego

Naturalny obszar występowania jałowca płożącego rozciąga się od Kanady do północnych stanów USA. Dostosował się tam do przeżycia w suchych i ubogich w pokarm warunkach. Wyhodowano wiele odmian o igłach w kolorze żółtym, zielonym albo turkusowym. Na przykład takie:

• Juniperus horizontalis 'Blue Chip'. Tworzy gęste dywany w kolorze srebrzystoniebieskim, które zimą stają się bardziej fioletowe. Rośnie wolno i osiąga po 10 latach wysokość 10-15 cm i średnicę około półtora metra. Ozdobę jałowca stanowią również jasnoniebieskie szyszkojagody. Szczególnie efektownie wygląda posadzony na skarpach albo wzniesieniach. Lubi słoneczne stanowiska. Jest w pełni mrozoodporny.
• Juniperus horizontalis 'Prince of Wales'. W pełni zasługuje na tę dumną nazwę. Tworzy gęste ciemnozielone kobierce o wysokości ok. 10 cm. Rośnie bardzo wolno, bo po 10 latach osiąga średnicę zaledwie jednego metra. Sztywne, proste pędy wyrastają ze środka w formie rozety. Zimą zmienia barwę na lekko fioletową. Lubi słoneczne stanowiska. W suchych i mało urodzajnych miejscach może być alternatywą dla trawnika.
• Juniperus horizontalis 'Villa Marie'. Tworzy jasnozielone dywany z jasnymi cętkami. Końce pędów są odbarwione i tworzą ciekawy efekt kremowych plam. W wieku 10 lat osiąga 10 cm wysokości i półtora metra średnicy. Lubi światło, natomiast dobrze znosi niedobór wody i ubogą glebę.
• Juniperus horizontalis 'Neumann'. Odmiana jałowca idealna do małych ogródków skalnych. Jest prawdziwą miniaturką jałowca płożącego. Po 10 latach drobne gałązki rozrastają się zaledwie na ok. 15 cm średnicy tworząc lekko zaokrąglony dywanik. Igły są srebrzystozielone z błękitnym odcieniem.
• Juniperus horizontalis 'Villa Marie'. Odmiana wolno i płasko rosnąca. Po 10 latach osiąga zwykle wysokość ok. 5 cm i średnicę około metra. Szaroniebieskie igły stają się zimą szarofioletowe. Może służyć jako roślina okrywowa.
• Juniperus horizontalis 'Limeglow'. Wzniesione pędy wychodzą promieniście ze środka krzewu. Ma wyjątkowo ciekawe zabarwienie igieł. Młode pędy są najpierw złocistożółte, a później cytrynowe. Wewnątrz krzewu zachowują kolor jasnozielony. Zimą przybierają barwę miedzi. Stanowi barwny element kompozycji ogrodowych.

Uprawa jałowca płożącego w ogrodzie

Mało wymagający i zdolny do przystosowania się do niekorzystnych warunków jałowiec płożący preferuje stanowiska słoneczne do lekko półzacienionych. Mimo dużej odporności na upał, mróz i wiatr należy koniecznie uwzględnić te jego potrzeby podczas wybierania odpowiedniego miejsca. W przeciwieństwie do większości gatunków drzew i krzewów iglastych, jałowiec płożący jest rośliną światłożądną. Cierpi w cienistym miejscu i źle znosi nacisk korzeni innych drzew. Rośnie na każdej normalnej glebie. Nie przeszkadzają mu dłuższe okresy suszy ani gorące, suche stanowisko.

Jako wiecznie zielona roślina okrywowa jałowiec płożący tłumi wzrost wszelkich chwastów, co upraszcza pielęgnację terenów zielonych. Zwieszając się z murów, pięknie zazielenia nagie ściany. Ze względu na swój stosunkowo powolny wzrost dobrze nadaje się do sadzenia w pojemnikach, na przykład w kombinacji z bylinami albo mniejszymi krzewami.

Zobacz: Jak i kiedy przycinać jałowce?

Jak pielęgnować jałowiec płożący?

Nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Okresy suszy i upałów może przetrwać bez dodatkowego nawadniania. Dostosowując się do życia w skalistych miejscach w swojej ojczyźnie, wytwarza jałowiec płożący głęboko sięgające, mocne niczym druty, korzenie. Zapewnia sobie w ten sposób dostawę wody i składników pokarmowych z głębokich warstw.

W zależności od zastosowania, można ten znoszący przycinanie jałowiec odpowiednio skorygować.

Choroby jałowca płożącego

Jałowiec płożący nie jest podatny ani na choroby ani na inwazję szkodników ogrodowych. Uchodzi za bardzo odporny gatunek. W przeciwieństwie do jałowca sabińskiego, wirginijskiego i pośredniego, nie jest pierwszym żywicielem rdzy gruszy – choroby grzybowej.

Przeczytaj również: Jałowce kolumnowe – odmiany, zastosowanie i pielęgnacja