Nawłoć kanadyjska – lecznicze właściwości i tajniki uprawy

Skąd pochodzi nawłoć kanadyjska?

Nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis) ma swoją ojczyznę na rozległych obszarach w Ameryce Północnej, w zachodniej Kanadzie i Alasce, sięgając na południu do Teksasu i Florydy. Była jednym z pierwszych gatunków botanicznego rodzaju Solidago, który trafił do Europy z Nowego Świata. Nawłoć kanadyjską przywieziono do Francji około 1644 roku. Jeszcze w XVIII wieku pozostawała jako podziwiany rarytas w ogrodach arystokratycznych kolekcjonerów i ogrodach botanicznych.

Dopiero w połowie XIX wieku miododajna, kwitnąca późnym latem roślina znalazła drogę do wiejskich ogrodów. Bardzo szybko uciekła stamtąd i zaczęła być gatunkiem dziczejącym. Obecnie jest gatunkiem inwazyjnym, tworzącym silną konkurencję dla rodzimych zbiorowisk roślinnych. Rozrasta się szybko, rozwijając wielką liczbę pędów na jednostce powierzchni (do 300 sztuk na metrze kwadratowym). Cierpi na tym mocno różnorodność gatunkowa roślin i owadów, ponieważ nawłoć zajmuje rozległe obszary, nie obawiając się zagrożenia ze strony zwierząt roślinożernych.

Nawłoć kanadyjska rozprzestrzenia się w niekontrolowany sposób przede wszystkim przez nasiona. Z tego względu lepiej jest uprawiać w ogrodzie sterylne hybrydy, które nie wytwarzają nasion, a przynajmniej ścinać przekwitłe kwiatostany, zanim nie dojrzeją nasiona.

Ze względu na jej pszczeli pożytek i ozdobny wygląd można ją bez problemu uprawiać w ogrodzie.

Jak wygląda i ile wzrostu może mieć nawłoć kanadyjska?

Nawłoć kanadyjska jest byliną o wyprostowanej łodydze. W zależności od stanowiska jej wysokość waha się od pół metra na ubogich glebach do dwóch i pół metra na żyznych glebach rolniczych albo w dolinach rzek. W szerz rozrasta się za pomocą kłaczy oraz nasion, tworząc w krótkim czasie gęste zarośla.

Liście są lancetowate, zielone, od spodu omszone, ostro piłkowane. Późny okres kwitnienia nawłoci od sierpnia do września sprawia, że mimo wszelkich zastrzeżeń – jest to roślina cenna dla pszczół. Jej złotożółte wiechy składają się z ogromnej liczby małych koszyczków, których na jednym pędzie może być czasem do pięciu tysięcy. Dzięki dekoracyjnym kwiatostanom jest efektownym kwiatem ciętym.

Uprawa i pielęgnacja nawłoci kanadyjskiej

Nawłoć jest rośliną bardzo łatwą w uprawie. Ze względu na jej pszczeli pożytek i ozdobny wygląd można ją bez problemu uprawiać w ogrodzie. Jest tolerancyjna pod względem warunków glebowych i nasłonecznienia. Niemniej jednak mimoza preferuje suche, wapienne i raczej ciężkie gleby na słonecznych położeniach. Rośnie także w półcieniu na glebach piaszczysto-gliniastych, jednak jej wzrost jest zdecydowanie słabszy. W takich warunkach zamiast nawłoci kanadyjskiej lepiej jest posiać podgatunek nawłoci pospolitej Solidago virgaurea var. alpestris.

Kiedy siać nawłoć kanadyjską?

Wysiew nasion prowadzi się wiosną od początku kwietnia do początku czerwca bezpośrednio do gleby. Nasion nie należy przykrywać ziemią, tylko lekko je w podłoże wcisnąć; do kiełkowania potrzebują światła.

Odstęp między poszczególnymi roślinami powinien wynosić co najmniej 25-30 cm – nie więcej niż 14 sztuk na metr kwadratowy. Jeśli nawłoć ma być uprawiana w doniczkach albo pojemnikach, zaleca się użycie szerokich naczyń o umiarkowanej głębokości.

Przykładem takiej odmiany jest ‘Strahlenkrone’. Jej duże, promieniście ułożone kwiatostany są płaskie i złotożółte.

Jak podlewać i nawozić nawłoć?

Nawłoć kanadyjska jest bardzo tolerancyjna: bez problemu wytrzymuje liczne okresy suszy. W ogrodzie trzeba ją intensywnie podlewać jedynie po dłuższym (ponad 10 dni) okresie upałów bez deszczu. Natomiast w doniczkach i skrzynkach trzeba podlewać nawłoć, kiedy tylko przeschnie górna warstwa podłoża.

Nawłoć nie wymaga nawożenia. Jeśli rośnie w ogrodzie, wystarczy jej nawożona kompostem gleba, aby znalazła dostateczne zaopatrzenie w składniki pokarmowe. W przypadku uprawy doniczkowej potrzebne jest lekkie nawożenie w okresie kwitnienia, ponieważ częste podlewanie prędko wypłukuje minerały.

Zastosowanie nawłoci kanadyjskiej w ogrodzie

Na słoneczne rabaty i otwarte przestrzenie w ogrodzie dobrze jest sięgnąć po ozdobne odmiany nawłoci kanadyjskiej. Wprawdzie mocny, dziki gatunek efektownie wygląda wzdłuż płotu, to jednak zbyt łatwo może opanować ogrody sąsiadów. Ogrodowe hybrydy i odmiany wytwarzają z reguły płonne kwiaty. Znaczy to jednak tylko tyle, że nie rozwiną się z nich nasiona, natomiast nektar i pyłek jest obficie wytwarzany.

Przykładem takiej odmiany jest ‘Strahlenkrone’. Jej duże, promieniście ułożone kwiatostany są płaskie i złotożółte. Angielska odmiana ‘Loysder Crown’ kwitnie nieco później niż botaniczny gatunek i bardzo długo. Dorasta do 80 cm. Nieco wyższa jest Solidago canadensis ‘Hiddigeigei’, kwitnąca od sierpnia do września. Osobliwością są jej liście, które w okresie rozwoju są żółto wybarwione i roślina zwraca uwagę nie tylko w czasie kwitnienia.

Wysiew nasion prowadzi się wiosną od początku kwietnia do początku czerwca bezpośrednio do gleby.

Właściwości lecznicze nawłoci kanadyjskiej

Zawarte w zielu nawłoci kanadyjskiej olejki eteryczne, garbniki, flawonoidy, saponiny i inne organiczne substancje czynne wykazują między innymi działanie: przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, ściągające, moczopędne, przeciwbólowe, przeciwskurczowe, gojące rany.

Zastosowanie znajduje w leczeniu chorób pęcherza, jelit, nerek, bólu gardła, kamieni nerkowych, zakażeń grzybiczych, gorączki i reumatyzmu. Więcej na temat właściwości nawłoci piszemy tutaj: https://twojogrodek.pl/Nawloc-pospolita-kanadyjska-i-olbrzymia-poznaj-ich-szczegolne-wlasciwosci