Calibrachoa na balkonie – uprawa i pielęgnacja pięknej rośliny

Badania pokrewieństwa obu rodzajów przy użyciu nowoczesnych metod morfologicznych i molekularno-biologicznych wykazały, że ich rozdzielenie było uzasadnione. Jak to zwykle z roślinami ozdobnymi bywa, uprawiane na balkonie piękne dzwonki calibrachoa nie są botanicznym gatunkiem, ale wyselekcjonowaną przez ogrodników odmianą uprawną. Zainteresowanie tą „mini-petunią”, rozpoczęte w latach 90. było tak ogromne, że fachowcy zaczęli się obawiać o przyszłość petunii wielkokwiatowych. Na szczęście miłośnicy kwiatów nie musieli wybierać i dzisiaj w skrzynkach balkonowych kwitną obok siebie petunie obok calibrachoa – wciąż w nowych kolorach. 

O uprawie petunii piszemy TUTAJ

Jak wygląda calibrachoa?

Podobnie jak ich większe siostry petunie, calibrachoa mają również rozłożysty krzaczasty wzrost. Ich zwieszające się pędy mogą dorastać do 50 cm długości. Poza tym roślina ma wewnątrz zwarty pokrój, tworząc gęsty kwiatowy dywan. W zależności od odmiany może osiągać 40-60 cm wysokości. 

Podobnie jak ich większe siostry petunie, calibrachoa mają również rozłożysty krzaczasty wzrost.

Liście calibrachoa są jajowate, eliptyczne albo podłużne, ciemnozielone. Liście i łodygi są lekko kleiste. Niezliczone małe kwiaty są dzwonkowate i bardzo kolorowe. Paleta barw kwiatów tej rośliny nazywanej „milionem dzwonków” staje się z każdym rokiem większa. Obok klasycznych odcieni różu, czerwieni i żółci, pojawiają się też i robią furorę odmiany o kwiatach białych i cytrynowożółtych, jak również jaskrawo pomarańczowych.

Nowe odmiany zaskakują również kwiatami w dwóch kolorach, rysunkami i przejściami barw. Umożliwiają tworzenie fascynujących kompozycji w doniczkach, skrzynkach i wiszących pojemnikach. Calibrachoa kwitnie obficie i nieprzerwanie przez całe lato aż do jesieni. Po przekwitnieniu rozwija się torebka nasienna zawierająca drobne, kuliste nasiona.

Pielęgnacja calibrachoa

Pierwszym ważnym krokiem w pielęgnacji calibrachoa jest wybór odpowiedniego stanowiska. Ta roślina kocha słońce i najlepiej czuje się na balkonie skierowanym na południe, południowy zachód lub południowy wschód. W przeciwieństwie do wyraźnie bardziej wrażliwych petunii, calibrachoa znosi deszczową pogodę i wiatr. Wtedy po prostu zamyka swoje płatki kwiatów i czeka, aż słońce znowu zaświeci. Z tego względu nie jest konieczne dbanie o zadaszenie balkonu albo tarasu. Dzięki tej odporności calibrachoa bywa często sadzona jako roślina okrywowa. Jeśli spełnione zostaną pewne wymagania, bujnemu bogactwu kwiatów nic już nie stoi na przeszkodzie. Wystarczy tylko:

•  lekko kwaśne podłoże,
• nadaje się dobrze ziemia do petunii i różaneczników,
• obfite podlewanie,
• unikanie twardej wody z wodociągów,
• latem podlewanie rano i wieczorem,
• unikanie podlewania w pełnym słońcu,
• niedopuszczenie do powstawania zastojów wody,
• podlewanie deszczówką,
• zasilanie raz w miesiącu nawozem zawierającym żelazo,
• usuwanie od czasu do czasu przekwitłych kwiatów,
• przycinanie w przypadku zbyt bujnego wzrostu.

Liście calibrachoa są jajowate, eliptyczne albo podłużne, ciemnozielone.

Podczas gdy spokrewnione petunie trzeba oczyszczać z przekwitłych kwiatów niemal codziennie, w przypadku calibrachoa jest to rzadziej potrzebne. Zwiędłe dzwonki są z reguły przerastane przez nowe kwiaty. Ten szybko rosnący rodzaj kwiatów można bez problemu przycinać. Tworzenie i utrzymanie przez długi czas bogactwa kwiatów wymaga dostarczania odpowiedniej ilości składników odżywczych. Stosuje się specjalny nawóz do petunii, zawierający nie tylko podstawowe składniki NPK, ale również mikroskładniki, jak żelazo, mangan, magnez, cynk, miedź i inne. 

Jak zimować calibrachoa?

Chociaż calibrachoa jest traktowana jako roślina jednoroczna, doświadczonym ogrodnikom-amatorom często udaje się ją z powodzeniem przezimować. W tym celu jesienią, kiedy temperatura powietrza spada, trzeba najpierw pojedyncze pędy skrócić do długości 5-10 cm. Zimną porę roku spędza roślina w jasnym pomieszczeniu, gdzie temperatura nie spada poniżej +14°C. Może to być ogrzewana szklarnia, ogród zimowy albo parapet okienny w mieszkaniu.

Calibrachoa nie zapada wprawdzie w stan zimowego spoczynku w dosłownym znaczeniu, jednak w tym okresie potrzebuje wyraźnie mniej wody, niż wiosną i latem. Zrezygnować trzeba też całkowicie z nawożenia. Kiedy zacznie zbliżać się wiosna, trzeba stopniowo przyzwyczajać dzwonki do wyższych temperatur i podać pierwszą dawkę nawozu. Od połowy maja rośliny mogą trafić ponownie na otwartą przestrzeń.   

Rozmnażanie z sadzonek

Komu raz cudowne dzwonki calibrachoa podbiły serce, ten chciałby je mieć w swoim ogrodzie w coraz większej ilości. Rozmnażanie tej żywotnej rośliny poprzez ukorzenianie sadzonek pędowych daje się wykonać bez problemu. Najlepszą porą do tego jest późna wiosna, ponieważ calibrachoa ma wówczas dosyć czasu, aby rozwinąć mocne korzenie.

W tym celu wkłada się odcinki pędów ok. 10 cm długości do żyznego substratu, który trzeba utrzymywać w stanie stale wilgotnym. Liście, które znajdują się na odcinku pędu, trzeba skrócić do połowy, aby roślina nie traciła energii na ich zaopatrzenie, ale raczej inwestowała w nowe korzenie. Dobrze nadaje się do ukorzeniania ziemia do petunii albo różaneczników, zmieszana z piaskiem. 

Rozmnażanie przez siew

Alternatywą dla rozmnażania wegetatywnego jest wysiew nasion. Kto jesienią zbierze nasiona calibrachoa, ten na wiosnę oszczędzi sobie wyprawy do sklepu ogrodniczego, żeby je kupić. Pod zwiędłymi, prawie uschniętymi kwiatami tworzą się małe, zielone torebki nasienne. Kiedy tylko przebarwią się na kolor beżowobrązowy, nasiona są dojrzałe i można torebki łatwo oderwać palcami. Torebki przechowuje się w otwartym naczyniu, w suchym i ciepłym pomieszczeniu. Tam kończą ostatnią fazę dojrzewania, torebki otwierają się i uwalniają oczekiwane nasiona. 

Choroba jest wywołana niedoborem żelaza, co można poprawić dawką odpowiedniego nawozu.

W marcu napełnia się pojemniki do połowy mieszaniną ziemi do petunii i piasku i ustawia w ciepłym miejscu, ale nie w palącym słońcu. Nasiona układa się na podłożu i przykrywa lekko ziemią. Całość spryskuje się codziennie wodą. Wilgotny i ciepły klimat sprzyja kiełkowaniu nasion. Kiedy siewki osiągną wysokość ok. 5 cm, nadchodzi pora, aby popikować je do oddzielnych doniczek. Tam do połowy maja będą się rozwijać, a potem trafią do skrzynek kwiatowych, doniczek, wiszących pojemników i na rabaty na cały letni sezon. 

Calibrachoa i jej zastosowanie

Calibrachoa nadają się do wiszących doniczek, skrzynek balkonowych i większych doniczek. Ze względu na dużą trwałość i odporność, można je sadzić na słonecznych stanowiskach w charakterze roślin okrywowych. Ponieważ szybko rosną, potrzebują partnerów o podobnych cechach. Doskonale pasują do nich ich większe siostry petunie, jak również werbeny. Małe dzwonki calibrachoa mogą tworzyć efektowny, barwny podszyt pod roślinami piennymi. Największym atutem calibrachoa jest różnorodność. Szczególnie pięknie dają się komponować odmiany dwubarwne.

Calibrachoa - szkodniki i choroby

Chociaż calibrachoa uchodzi za bardzo odporną roślinę, to jednak nie zawsze uda jej się uniknąć chorób i szkodników.

Więdnięcie kwiatów

Kiedy kwiaty więdną i usychają, może to być albo objaw braku wody, albo też sygnał o jej zastoju. Jest rzeczą bardzo ważną, aby każdy pojemnik na kwiaty posiadał w dnie otwory odpływowe i warstwę drenażową nad nimi.

Chloroza i mszyce 

Jeśli zielone liście przebarwiają się na żółto, chociaż daleko jeszcze do jesieni, istnieje podejrzenie, że roślina cierpi na chlorozę. Choroba jest wywołana niedoborem żelaza, co można poprawić dawką odpowiedniego nawozu. Zapobiegać chlorozie można skutecznie poprzez zastosowanie do podlewania miękkiej wody deszczowej zamiast twardej z kranu. 

Pierwszym ważnym krokiem w pielęgnacji calibrachoa jest wybór odpowiedniego stanowiska.

Te małe szkodniki są przerażającą plagą w całej Europie, a calibrachoa należy do ich ulubionych roślin. Maleńkie, nielotne owady, jakimi są mszyce, potrafią się błyskawicznie rozmnażać i wysysać z roślin soki. Prowadzi to do osłabienia i obumierania pędów i całych roślin. Istnieją środki przyjazne dla środowiska, które pomagają skutecznie zwalczać mszyce. Po chemiczne insektycydy należy sięgać tylko wtedy, gdy inne metody zawiodą. 

Mączlik – białe muszki

Są małe (2-3 mm) i wyglądają na nieszkodliwe, a jednak potrafią wysysać sok z roślin. Masowe żerowanie mączlika prowadzi do żółknięcia i opadania liści. Często zostają zawleczone razem ze świeżo kupionymi roślinami. Można je zwalczać preparatami na mszyce, zwracając szczególną uwagę na dolną stronę liści.