Jak wygląda kuna domowa, a jak leśna?

Jak wygląda kuna domowa (Martes foina)?

Kuna domowa, zwana kamionką, jest podobna do kuny leśnej, jednak głowę ma bardziej masywną, krótsze i bardziej zaokrąglone uszy i jasny nos. Charakterystyczna plama na szyi jest koloru białego, rozwidlona i sięga aż przednich łap. Sierść kuny kamionki jest szarobrązowa i szorstka (w porównaniu do jedwabistej tumaka).

Co warto wiedzieć o kunie domowej?

1. Tryb życia, zachowanie kuny domowej

• Kuna domowa prowadzi nocny tryb życia. W przeciwieństwie do swojej krewniaczki, kuny leśnej, chętnie osiedla się w pobliżu zabudowań na wsi i w mieście. Dzień spędza w kryjówce na strychu, w stodole, piwnicy, stosach drewna albo kamieni, w skalnych szczelinach.
• Swój rewir odwiedza i regularnie znaczy odchodami i wydzieliną gruczołów, podobnie jak tumak.
• Stałe kryjówki z wejściami, na przykład przez szczeliny w dachu, są nietrudne do odkrycia.
• Doskonale potrafi się wspinać, bez problemu pokonuje w górę i w dół ściany domów.
• Nocny tryb życia i głośne zachowanie kuny prowadzą często do konfliktów z ludzkimi mieszkańcami domu. Hałas nasila się w określonych porach roku, głównie w letnim okresie godowym oraz kiedy młode zaczynają się zabawiać. Kiedy małe drapieżniki stają się zbyt uciążliwe, albo zaczynają wyrządzać szkody (zwłaszcza w samochodach), nie pozostaje nic innego, jak zniechęcić je do dalszego wspólnego zamieszkania.

2. Kuna domowa – środowisko życia

• Kuna domowa zamieszkiwała pierwotnie lasy, jednak wraz z pojawieniem się ludzkich siedzib upodobała sobie pobyt w ich pobliżu. Korzyści z ludzkiego sąsiedztwa pierwsze odkryły zapewne myszy i szczury, a kuny podążyły za nimi.
• Kunia domowa chętnie zamieszkuje stajnie, stodoły, strychy domów, ogrody, zwały kamieni, jak również stosy drewna i gałęzi.

3. Czym się żywi kuna domowa?

• Dieta obu gatunków kuny jest podobna. Przy czym kuna domowa, z racji zamieszkania wśród ludzi, włączyła do swojego menu ptactwo domowe i ich jaja. W miejscu pobytu, w zabudowaniach wiejskich, z reguły nie dochodzi do zamachu na drób i jaja; kuna szanuje prawa gospodarzy (oczywiście nie dotyczy to sąsiadów).
• Po wtargnięciu do kurnika albo gołębniki kuna dokonuje zupełnego pogromu. Uciekające w popłochu ptaki pobudzają drapieżnika do chwytania i zabijania.
• Mając nadmiar pożywienia, kuna robi sobie zapasy.
• Jesienią bardzo chętnie żywi się owocami i jagodami, szczególnie lubi wiśnie i śliwki.
• Dzienne zapotrzebowanie wynosi 100-200 g.

4. Kuna domowa – rozmnażanie

Kuna kamionka ma podobny tryb rozrodu, jak jej krewniaczka. Przedłużona ciąża trwa 247-280 dni. Młode w liczbie 2-6 dorastają w pełni po 15 miesiącach.

W osobnym artykule piszemy, jak pozbyć się kuny domowej - TUTAJ.

Jak wygląda kuna leśna (Martes martes)?

Kuna leśna, nazywana tumakiem, jest wielkości kota, ma wydłużony tułów o długości 40-50 cm i waży do 2 kg. Głowa jest wąska, oczy duże, nos ciemny albo czarny. Uszy ma zaokrąglone, trójkątne, niewielkie, z jaśniejszym obramowaniem. Sierść ma kolor jasnobrązowy do kasztanowego, jest miękka i jedwabista. Ogon równy połowie ciała jest również puszysty. Bardzo charakterystyczna dla kuny leśnej jest plama na szyi. Ma kolor żółty do pomarańczowego, zmienny kształt, ale nigdy nie sięga przednich łap.

Kuna leśna – co warto wiedzieć?

1. Tryb życia, zachowanie kuny leśnej

• Kunę leśną można nierzadko obserwować w ciągu dnia. Dzień spędza zwykle w dziupli drzewa, gnieździe wiewiórki albo drapieżnego ptaka, w stosach gałęzi albo drewna. Zdarza się, że przy załadunku drewna w lesie, potrafi wytrwać w mygle dłużycy do ostatniej sztuki, dopiero wtedy decyduje się na ucieczkę.
• Kuny leśne są samotnikami, a gęstość zasiedlenia wynosi około 1-2 osobniki na 1000 ha leśnej powierzchni.
• Wielkość rewiru osobniczego waha się od 3 do 10 km2 (nawet do 23 km2) i zależy od warunków, ilości pokarmu oraz liczebności wrogów. Odbywa regularne wędrówki po swoim rewirze, odwiedzając co kilka dni kryjówki i znacząc miejsca.
• Nocne wypady kuny leśnej mogą osiągać odległość do 30 km.
• Terytorium znakuje wydzieliną gruczołów zapachowych i odchodami.
• Doskonale wspina się po drzewach, często w pogoni za wiewiórką. Potrafi przeskoczyć z drzewa na drzewo z odległości 3,5 m, a także zeskoczyć z wysokości 20 m. Siedząc wysoko na drzewie potrafi przez długi czas obserwować człowieka.

2. Środowisko życia drapieżnika

• Kuna leśna jest zdecydowanym mieszkańcem lasów. Unika siedzib ludzkich i ich bezpośredniego otoczenia.
• Preferuje drzewostany ze starymi, dziuplastymi drzewami. Korzysta z dziupli dzięcioła czarnego, albo kryjówek w drzewach liściastych.
• Wyjątkowo może zasiedlić plantację starych drzew owocowych.

3. Czym się żywi kuna leśna?

Kuna leśna żywi się głównie małymi gryzoniami myszowatymi, ale zjada też wiewiórki, ptaki i ich jaja, owady, płazy, ryby. Jesienią potrafi żywić się wyłącznie owocami i jagodami. Dzienne zapotrzebowanie na pokarm wynosi ok. 10% masy ciała, czyli zwykle ok. 160 g.

4. Kuna leśna – rozród

Kuna leśna osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 15 miesięcy. U kuny występuje zjawisko ciąży przedłużonej, która trwa 260-305 dni. Młode rodzą się w marcu albo kwietniu w liczbie 3 do 5. Samodzielne stają się dopiero po pół roku życia. Żyją w naturze 10-12 lat. Wrogami naturalnymi tumaka są większe drapieżniki (wilki, psy, lisy, borsuki), orły, puchacze i jastrzębie-gołębiarze.