Pnącza zimozielone – TOP 7 polecanych gatunków

Pnącza zimozielone – dekoracyjne przez cały rok

Pnącza zimozielone to grupa różnych gatunków roślin, które nie zrzucają liści, dlatego zasłaniają podpory przez cały rok, również w okresie jesienno-zimowym. Są wśród nich takie, których ozdobą są liście oraz gatunki kwitnące wiosną lub latem. Dzięki nim można stworzyć naturalną i dekoracyjną zasłonę, która pozwoli nie tylko odgrodzić naszą posesję od chodnika, ulicy czy sąsiadów, ale również stworzyć zaciszny, zielony zakątek w ogrodzie. Pnącza są uniwersalne i mają wiele zastosowań, a przy tym nie są trudne w uprawie i nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Jednym z nich jest przycinanie, które pozwoli nam nadać roślinie pożądany kształt i formę. Liczne gatunki zrzucają liście jesienią i pozostają wtedy gołe pędy, które nie zakrywają podpór. Jeżeli chcemy tego uniknąć, to rozwiązaniem jest posadzenie pnączy zimozielonych, które wyglądają bardzo atrakcyjnie o każdej porze roku.

Jakie gatunki pnączy zimozielonych można posadzić w ogrodzie?

Wybór pnączy zimozielonych, które nie przemarzną zimą w naszych warunkach klimatycznych, nie jest zbyt duży. W przypadku większości gatunków tego rodzaju roślin liście opadają jesienią i odsłaniają nagie pędy. Widoczne wtedy stają się podpory lub inne elementy, na zakryciu których nam zależy. Możemy tego jednak uniknąć, wybierając jeden z poniższych gatunków.

Bluszcz pospolity

Bluszcz pospolity jest wieloletnim, zimozielonym pnączem. To bardzo popularny i chętnie sadzony gatunek, który ma uniwersalne zastosowanie. Prowadzony po ogrodzeniu zastąpi żywopłot, może wspinać się również po pniach drzew, murkach, ścianach i innych podporach. Jest to możliwe dzięki korzeniom przybyszowym. Pędy mogą osiągać długość 20 metrów, a roczne przyrosty wynoszą około 50 centymetrów. Dzięki charakterystycznym włoskom młode przyrosty mają szarawą barwę. Dostępnych jest wiele odmian, które różnią się nie tylko siła wzrostu, ale również wyglądem liści. U niektórych mogą być one zielone, zielono-srebrzyste, jasnozielone z karbowanymi brzegami, z żółtymi przebarwieniami lub ze złocistymi żyłkami. Starsze rośliny obficie kwitną. Kwiaty są drobne, żółtozielone o średnicy do 4 centymetrów. Dość szybko opadają.

Bluszcz pospolity jest mało wymagający i może rosnąć na stanowiskach zacienionych i półcienistych. Jest tolerancyjny względem podłoża, jednak najlepsza do jego uprawy jest gleba umiarkowanie wilgotna, przepuszczalna i zasadowa.

Zobacz również: Pnącza do cienia i półcienia – TOP 15 polecanych gatunków

Akebia pięciolistkowa

Akebia pięciolistkowa to dekoracyjne pnącze, którego liście nie opadają podczas łagodnych zim, dlatego jest zaliczana do roślin częściowo zimozielonych. Liście opadają wtedy, gdy temperatura spadnie poniżej -15 stopni Celsjusza. W sprzyjających warunkach rośnie bardzo szybko i młode przyrosty mogą wynosić od 1 do 3 metrów. Osiąga wysokość od 5 do 10 metrów. Liście są palczaste i złożone z 5 skórzastych, owalnych listków. Młode mają purpurowofioletowy odcień, a starsze są ciemnozielone. Na jednej roślinie znajdują się kwiaty męskie i żeńskie. Męskie są liczne, różowe, mają krótkie szypułki i są mniejsze. Kwiaty żeńskie są większe i zwisają na długich szypułkach, mają ciemnopurpurowy kolor, a u odmian mogą być także białe. Pnącze kwitnie od maja do kwietnia. Jesienią pojawiają się walcowate owoce, zebrane po kilka w płaskie owocostany. Są purpurowofioletowe i mają woskowaty nalot. Akebia pięciolistkowa najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, ale można ją uprawiać również w półcieniu. Gleba powinna być żyzna, przepuszczalna i lekko wilgotna. 

Trzmielina Fortuneʹa

Trzmielina Fortuneʹa nie jest typowym pnączem, jednak może wspinać się po podporach za pomocą elastycznych pędów i korzeni przybyszowych. Niektóre odmiany mogą osiągać wysokość kilku metrów. Jest rośliną zimozieloną, której dekoracyjną częścią są skórzaste, błyszczące z wierzchu liście. Są jajowate lub eliptyczne i różnią się wybarwieniem. Mogą być zielone, zielonożółte albo zielonobiałe, a jesienią częściowo przebarwiają się na czerwono. 

Trzmielina kwitnie od czerwca do lipca. Kwiaty są drobne, niepozorne, biało-zielone i nie mają wartości ozdobnej. Roślina powinna mieć zapewnione półcieniste stanowisko, ale odmiany o barwnych liściach lepiej wybarwiają się w miejscach bardziej nasłonecznionych. Nie toleruje dużego zacienienia. Jest dość tolerancyjna w stosunku do podłoża, jednak najlepiej sadzić ją na glebach próchniczych, żyznych i umiarkowanie wilgotnych.

Wiciokrzew japoński

Wiciokrzew japoński jest pnączem częściowo zimozielonym, ponieważ liście nie opadają, jeśli zima nie jest zbyt mroźna. Jest dość ekspansywny, dlatego polecany jest do uprawy w miejscach, gdzie chcemy szybko uzyskać zieloną ścianę. Po podporach wspina się za pomocą wiotkich, wijących pędów, które z czasem drewnieją i nie są wtedy już tak elastyczne. W sprzyjających warunkach osiąga wysokość od 6 do 10 metrów. Rośnie szybko i roczne przyrosty wynoszą od 1 do 2 metrów. Liście są eliptyczne lub jajowate, gęste i zwykle ciemnozielone. U odmian mogą mieć żółte unerwienie albo jesienią przebarwiać się na purpurowo. 

Wiciokrzew japoński kwitnie na początku lata i pojawiają się wtedy białe kwiaty o długości 4-5 centymetrów, które z czasem przebarwiają się na żółty kolor. Wczesną jesienią zawiązują się owoce, którymi są ciemnofioletowe jagody. Wiciokrzew japoński może rosnąć stanowisku słonecznym lub częściowo zacienionym. Nie ma dużych wymagań co do podłoża, jednak najlepiej będzie rósł na glebach żyznych, wilgotnych i przepuszczalnych.

Przeczytaj: Idealne pnącza na słońce i do cienia – ranking redakcji

Jeżyna Henryʹego

Jeżyna Henryʹego jest silnie rosnącym pnączem, które w naszych warunkach klimatycznych osiąga wysokość 3 metrów. Dekoracyjną częścią są zimozielone, duże liście, które mają długość od 10 do 15 centymetrów. Są trzyklapowe, błyszczące, ciemnozielone, a od spodu pokryte białymi, filcowatymi włoskami. Na pędach ma haczykowate kolce, za pomocą których wspina się po podporach. Kwitnie w czerwcu. Kwiaty mogą mieć barwę od różowej do jasnoczerwonej, mają zaostrzone płatki i są zebrane w niewielkie grona. Późnym latem dojrzewają czarne, błyszczące owoce. Odpowiednie do uprawy będą stanowiska słoneczne i półcieniste. Podłoże powinno być kwaśne, gliniaste, wilgotne i przepuszczalne. 

Wiciokrzew zaostrzony

Wiciokrzew zaostrzony to szybko rosnące pnącze, którego pędy osiągają długość 4 metrów. Na pędach wyrastają jajowate lub podłużne liście, które są ostro zakończone, skórzaste, błyszczące i delikatnie owłosione. Kwitnie długo, bo od czerwca do października, przede wszystkim na pędach tegorocznych. Kwiaty są rurkowate i kremowe, a przy przekwitaniu stają się żółte. W październiku w ich miejsce pojawiają się atrakcyjnie wyglądające owoce, którymi są kuliste, ciemnofioletowe jagody. 

Wiciokrzew najbardziej intensywnie kwitnie na stanowiskach nasłonecznionych, jednak jest wtedy narażony na poparzenie i wysuszenie, szczególnie podczas zimy. Lepiej posadzić go w miejscach lekko zacienionych. Podłoże powinno być żyzne, średnio wilgotne, przepuszczalne i zasobne w składniki odżywcze. Może rosnąć na gorszych glebach, jednak wtedy wymaga częstszego podlewania oraz nawożenia w okresie wegetacji.

Wiciokrzew Henryʹego

Wiciokrzew Henryʹego to pnącze, którego pędy mogą osiągać długość 3-4 metrów i owijają się wokół podpór. Roczne przyrosty mogą wynosić 1 metr. Na początku pędy są miękkie i elastyczne, mają brązowe włoski, a później stają się zdrewniałe i sztywne. Liście są szerokolancetowate, skórzaste i ciemnozielone, na wierzchołku są zaostrzone, a u podstawy zaokrąglone. Na blaszce liściowej wyraźnie zaznaczone jest unerwienie. Ten gatunek wiciokrzewu kwitnie od maja do czerwca. Kwiaty są niewielkie, rurkowate, mają dwuwargową koronę, która wywija się na zewnątrz. Na szczytach pędów zebrane są w małe niby-główki. W zależności od odmiany mogą być purpurowe, różowe lub żółte. Po przekwitnięciu zawiązują się kuliste, fioletowoczarne owocostany, które pokryte są jasnym, woskowym nalotem. Stanowisko do uprawy powinno być ciepłe, słoneczne i osłonięte od wiatru. Jest dość tolerancyjny w stosunku do podłoża, jednak najlepiej będzie rósł na glebach próchniczych, żyznych, przepuszczalnych i lekko wilgotnych, o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie.