Koper włoski (fenkuł)

Fenkuł włoski nazywany koprem włoskim albo słodkim jest rośliną dwuletnią z rodziny selerowatych. Z koprem ogrodowym łączy go tylko wspólna rodzina, ponieważ obie rośliny zaliczają się do różnych rodzajów botanicznych. Pierwotny zasięg fenkułu włoskiego obejmuje Europę Południową, Afrykę Północną, Maderę i wyspy Kanaryjskie oraz Ukrainę, Gruzję i Pakistan. W wielu częściach świata występuje jako neofit. Rodzajowa nazwa Foeniculum pochodzi od łacińskiego faenum (siano). Grecka nazwa rośliny to marathos (μάραθος), a miejsce słynnej bitwy oznacza „równinę z koprem włoskim”.

Fenkuł włoski – warzywo dwuletnie

Fenkuł włoski rozwija się jako roślina zielna dwuletnia do wieloletniej i osiąga wysokość 40 do 200 cm. Ma zapach podobny do anyżu. Wyprostowane, okrągłe łodygi są nagie z woskowym nalotem i drobnym żebrowaniem. Roślina tworzy ze swoich spichlerzowych liści podobną do bulwy cebulę. Dwu- albo trzykrotnie pierzaste liście mają nitkowate odcinki. Dolne liście mają ogonki o długości 5 do 15 cm.

Złożone baldachy kwiatostanów osiągają średnicę 5 do 9 cm i na 2 do 25 łodyżkach zbierają po 6 do 29 (czasem do 40) baldaszków. Baldaszki zawierają 14 do 39 pojedynczych kwiatków. Są one obupłciowe, drobne, żółte i pięciopłatkowe. Owocem fenkułu włoskiego jest walcowata rozłupnia o długości 3-12 mm i szerokości 3-4 mm.

Koper włoski (fenkuł) – ciekawostki

Pierwotnie rósł fenkuł przede wszystkim w regionie śródziemnomorskim oraz w Azji Przedniej. Szybko rozpoznano jego szerokie zastosowanie i w starożytności był wykorzystywany jako przyprawa oraz do leczenia chorób nerek i pęcherza. Później odkryli go Rzymianie i rozpowszechnili tę roślinę leczniczą w Europie Środkowej. Udomowienie fenkuł zawdzięcza jednak mnichom, którzy uprawiali to warzywo przy klasztorach Europy Środkowej i Północnej.