Grubosz drzewiasty

Grubosz drzewiasty jest endemiczną rośliną z rodziny gruboszowatych. W naturze występuje tylko w Afryce Południowej w Prowincji Przylądkowej Zachodniej. Rośnie zwykle na słonecznych zboczach, tworząc czasem obszerne kolonie. Nazwa rodzajowa Crassula znaczy po łacinie „gruby” i nawiązuje do pogrubionej formy liści. Epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego słowa arbor = drzewo, jako że starsza roślina przypomina pokrojem małe drzewo.
Grubosz drzewiasty jest u nas uprawiany raczej rzadko, za to często jest mylony z gruboszem jajowatym, zwanym drzewkiem szczęścia.

Jak wygląda grubosz drzewiasty?

Charakterystyczną cechą tego sukulenta jest gruby, niski pień z gładką, zieloną korą ze śladami blizn po opadłych liściach. Roślina tworzy niewielkie drzewo z piękną koroną. W naturalnych warunkach może osiągnąć nawet 4 m wysokości, w uprawie doniczkowej nie przekracza zwykle jednego metra. Rośnie bardzo powoli, ale stale i każdego roku powiększa swoje rozmiary. Liście grubosza drzewiastego są ustawione naprzeciwlegle. Są proste, całobrzegie, praktycznie bezogonkowe, mięsiste, jakby z lekka rozdęte. Blaszka liścia jest nieco wygięta, okrągło-owalna, o długości 2 do 5 cm. Powierzchnia liścia jest niebieskawozielona, bez połysku, pokryta białym woskowym nalotem. Krawędź liścia jest zabarwiona na kolor czerwonobordowy.

W naturalnym środowisku życia grubosz drzewiasty zakwita na wiosnę, jednak w warunkach domowych roślina kwitnie niezwykle rzadko. Kwiaty ma drobne, białoróżowe, pięciopłatkowe w formie gwiazdy, zebrane w groniaste kwiatostany. Po kwitnieniu tworzą się niewielkie owalne owoce, o długości 6 mm, zawierające drobne nasiona.