Bambus zwyczajny

Chociaż ten rodzaj roślin zaliczanych do rodziny traw liczy około 150 gatunków, to największym i najbardziej rozpoznawalnym jest z pewnością bambus zwyczajny. Jest szeroko uprawiany w tropikach i regionach podzwrotnikowych, a do Europy trafił w XVIII wieku jako roślina ozdobna. Pojęcie „bambus” pojawiło się w XVII wieku zapożyczone z holenderskiego „bamboe”, co z kolei wywodzi się prawdopodobnie z południowoindyjskiego dialektu.

Wygląd rośliny

Łodygi bambusa zwyczajnego, a właściwie źdźbła, jako że chodzi tutaj o trawę, są jasnozielone, połyskliwe, tworzą luźne kępy. Ich wysokość wynosi przeciętnie 10-20 m. Międzywęźla mają długość 25-30 cm i średnicę od 4 do 10 cm. Grubość ścianki waha się od 7 do 15 mm.

Gałązki wyrastają z węzłów w połowie wysokości i wyżej. Liście są wąskie o długości 15-25 cm i szerokości 2-4 cm.

Jakie właściwości ma bambus?

Ten gatunek bambusa w uprawie rośnie szczególnie mocno na podłożu wilgotnym, jednak toleruje różne warunki klimatyczne i typy gleby do 1200 m n.p.m. W okresie suszy może całkowicie stracić liście, ale regeneruje się po rozpoczęciu pory deszczowej. Bambus zwyczajny może przetrwać niskie temperatury do -3°C. Potrafi się przystosować do terenów półpustynnych oraz zdegradowanych i zalanych.

Zdrewniałe źdźbła bambusa mają właściwości techniczne podobne do drewna. Podczas gdy drewno ma twardy rdzeń i staje się bardziej miękkie w kierunku na zewnątrz, to bambus jest mocny w zewnętrznej strefie i słaby w środku – ma bardziej stabilną budowę.