Fasola zwykła

Fasola zwykła (albo zwyczajna) jest rośliną jednoroczną z rodziny bobowatych, czyli motylkowatych. Ta właśnie rodzina znana jest ze swojej współpracy – symbiozy – z bakteriami brodawkowymi. Nazwa rodzajowa Phaseolus nadana przez Linneusza w 1753 roku jest kombinacją łacińskiego phasēlus i zdrobniającego sufiksu –olus, pochodzącego z greki określenia rośliny o jadalnych nasionach φάσηλος – wspięgi (Vigna unguiculata). Dzikie formy fasoli zwyczajnej miały swoją ojczyznę w Ameryce Środkowej oraz wzdłuż pasma Andów w Ameryce Południowej. Najstarsze znaleziska fasoli w peruwiańskiej jaskini Guitarrero pochodzą sprzed ok. 6000 lat p.n.e. W czasach prekolumbijskich uprawa fasoli zwyczajnej była wśród Indian szeroko rozpowszechniona i była ona, obok dyni i kukurydzy, podstawowym pożywieniem. Do Europy trafiła dopiero w XVI wieku.

Fasola zwyczajna – wygląd i strąki

Fasola zwykła jest rośliną zielną dorastającą do wysokości od 0,25 do 3 m. Odmiany karłowe wyrastają zwykle do pól metra wysokości, podczas gdy łodygi odmian tycznych owijają się wokół podpór do trzech metrów. Liście są trójlistkowe (z wyjątkiem dwóch pierwszych), w kolorze jasno- lub ciemnozielonym, zależnie od odmiany, na długich ogonkach.

Kwiaty na długich szypułkach są zebrane w grona po 2-6 sztuk. Mają długość 1 do 1,5 cm i kolor od białego przez liliowy i fioletowy do czerwonego. Owocami są wiszące strąki o długości 5 do 20 cm, 1 do 1,5 cm szerokości, proste albo wygięte, okrągłe lub spłaszczone. Kolor mają bladożółty albo zielony do ciemnofioletowego. W środku znajdują się nasiona w liczbie 2-8 (3-7). Mają długość 5-15 mm, kształt eliptyczny i kolor od białego do ciemnoliliowego i czarnego, jednobarwne lub mozaikowe, nakrapiane lub plamiste.