Suchodrzew tatarski – uprawa, rozmnażanie, pielęgnacja

Suchodrzew tatarski - skąd pochodzi? Jak go rozpoznać?

Ten gatunek suchodrzewu jest w naturalnym środowisku rozpowszechniony w zachodniej Syberii, jak również południowo-wschodniej Rosji, w Korei, Japonii i Chinach. Rośnie tam w lasach i obrzeżach lasów w górskich położeniach do 1400 m. W regionach Europy Środkowej i Południowej suchodrzew tatarski zadomowił się i stał się nawet lokalnie gatunkiem inwazyjnym. Zalicza się do licznego rodzaju Lonicera, nazwanego tak przez Linneusza na cześć niemieckiego botanika i lekarza z XVI wieku Adama Lonitzer’a. Różne gatunki suchodrzewu rosną jako krzewy albo pnącza, a wiele z nich znajduje zastosowanie jako rośliny ozdobne.

Suchodrzew tatarski rośnie jako wyprostowany, rozgałęziony mocno krzew, zrzucający jesienią liście. Gałęzie wyginają się na boki, tworząc lejkowaty pokrój. Osiąga wysokość do 4 m i szerokość do 2,5 m. Na wysokość przyrasta rocznie około 30-35 cm, wszerz nieco mniej. Wszystkie zielone części krzewu są pokryte niebieskawym nalotem. Kora jest koloru jasnoszarego, matowego. Młode pędy mają cechę, która z czasem zanika: są puste w środku.

Liście są całobrzegie, owalnie lancetowate, o długości ok. 3-5 cm i szerokości 1-2 cm, z krótkim ogonkiem długości 2-6 mm. Rozwijają się bardzo wcześnie i stanowią pożywienie dla gąsienic wielu motyli. Ciemnozielone, połyskujące liście są nieco jaśniejsze pod spodem. U starszych liści podstawa jest lekko sercowata. Pąki Lonicera tatarica można łatwo rozpoznać zimą: są ustawione na pędach pod kątem prostym.

Kwiaty pojawiają się na tym krzewie późną wiosną. Mają kolor czysto biały, różowy albo czerwony. Wyrastają parami z kątów liści. Obupłciowe kwiaty są zygomorficzne, czyli mają tylko jedną płaszczyznę symetrii. Owocami są niewielkie kuliste jagody. Dojrzewają w lipcu i sierpniu zmieniając kolor z zielonego na czerwony. Są bardzo chętnie zjadane przez ptaki.

Stanowisko i gleba dla suchodrzewu tatarskiego 

Suchodrzew tatarski rośnie w słońcu i w półcieniu, znosi też większe zacienienie. Krzew jest całkowicie mrozoodporny, odporny na upał, wiatr i klimat miejski. Bez problemu znosi nacisk korzeni sąsiadujących drzew. Posiada niewielkie wymagania glebowe i rośnie praktycznie na każdej ziemi. Powinna być tylko dobrze przepuszczalna i niezbyt kwaśna. Optymalne podłoże jest próchniczne i świeże.

Sadzenie i pielęgnacja

Dobrą porą do sadzenia suchodrzewu tatarskiego jest jesień albo wiosna. Dołek do sadzenia powinien być znacznie większy niż bryła korzeniowa. Jeśli ziemia jest zbyt gliniasta i zbita, można ją rozluźnić dodatkiem piasku lub żwiru.

Po posadzeni można krzew suchodrzewu tatarskiego pozostawić samemu sobie. Do zaopatrzenia w składniki pokarmowe wystarczy trochę liści na strefie korzeni.

Aby uniknąć przerzedzania się krzewu i jednocześnie pobudzać go do kwitnienia, przycina się po kwitnieniu pędy o jedną trzecią długości. W celu odmłodzenia suchodrzewu tatarskiego powinno się jesienią albo wczesną wiosną ściąć jedną trzecią starych pędów tuż nad ziemią.

Zastosowanie, rozmnażanie i odmiany suchodrzewu

Doskonałym wyborem jest zastosowanie suchodrzewu tatarskiego w formie kwitnącego żywopłotu, pojedynczego krzewu na rabacie albo podsadzenia pod drzewami. Ponieważ jaskrawe jagody nie są jadalne, nie powinno się sadzić Lonicera tatarica przy placach zabaw dla dzieci.

Gatunek botaniczny można rozmnażać z nasion. W przypadku odmian hodowlanych stosuje się natomiast metodę wegetatywną ukorzeniania sadzonek pędowych.

Suchodrzew tatarski posiada co najmniej trzy odmiany naturalne:

• Lonicera tatarica L. var. tatarica,
• Lonicera tatarica var. micrantha Trautv,
• Lonicera tatarica var. parvifolia H.Jaeger.

Interesują one bardziej botaników, natomiast w ogrodach popularne są odmiany hodowlane (kultywary), m.in.:

• Lonicera tatarica 'Arnold Red'
  Gęsty krzew do 3 m wysokości o wyprostowanym pokroju. Kwiaty ciemnoczerwone, bardzo ozdobne, ułożone parami. Kwitnie w maju/czerwcu. Czerwone, kuliste owoce dojrzewają od sierpnia. Ta odmiana rośnie na wszystkich glebach, jest odporna na mróz.
• Lonicera tatarica 'Hack's Red'
  Szeroki, gęsty krzew o rozłożystym pokroju. Dorasta do 4 m wysokości. W maju i czerwcu rozwija liczne ciemnoróżowe, później czerwone kwiaty. Wyrastają na krótkich szypułkach z kątów liści. Niewielkie jagody, najpierw zielone, potem czerwieniejące, dojrzewają w lipcu i sierpniu. Odmiana wytrzymała na mróz i mało wymagająca.

• Lonicera tatarica 'Rosea'
  Szeroki, gęsty krzew o rozłożystym pokroju. Dorasta do 4 m wysokości. Liczne kwiaty rozwijają się w maju i czerwcu, są początkowo czerwonoróżowe, później ciemnoróżowe. Jagody dojrzewając zmieniają kolor z zielonego na czerwony. Odmiana wytrzymała na mróz i suszę, o małych wymaganiach glebowych.
• Lonicera tatarica 'Zabelii'
  Ozdobny, gęsty krzew o wysokości do 3 m. Liczne kwiaty są różowe w pąkach, a po rozwinięciu jasnoróżowe. Podobnie jak inne odmiany, ‘Zabelii’ jest odporna na mróz i suszę. Znosi dobrze zanieczyszczenie powietrza na obszarach wielkomiejskich.

Zapoznaj się: Suchodrzew chiński – jak go uprawiać i pielęgnować?