Modrzew europejski - najpopularniejsze odmiany do ogrodu

Modrzew – charakterystyka

Istnieje kilkanaście gatunków modrzewia, azjatyckich i amerykańskich. Gatunkiem typowym jest modrzew europejski (Larix decidua). Jako jedno z nielicznych drzew iglastych pozostaje na zimę bez zielonej okrywy (podobny zwyczaj ma cypryśnik błotny i metasekwoja chińska). Jesienią, zanim spadną na ziemię, igły modrzewia przebarwiają się na złoty kolor. Natomiast wiosną, rozwijające się igły sprawiają, że drzewo wygląda jakby otulone jasnozieloną mgłą.

W kwietniu modrzew rozwija piękne, jajowate kwiaty żeńskie o długości do 20 mm, które tworzą różowe, czerwone albo purpurowe akcenty na tle świeżej zieleni igieł. Na ten wspaniały efekt trzeba jednak poczekać co najmniej 15 lat (dopiero w tym wieku rosnące pojedynczo modrzewie uzyskują dojrzałość). Kwiaty męskie są mniejsze (5-10 mm długości) i mają siarkowożółty kolor.

Zastosowanie modrzewia w ogrodzie

Modrzew europejski oferuje w ogrodzie różnorodne możliwości zastosowania. Rosnący na otwartej przestrzeni czysty gatunek botaniczny żyje ponad 500 lat i osiąga wysokość do 50 m i średnicę 1,5-2 m. Oczywiście, tego rodzaju okazy – niewątpliwie piękne – można sobie wyobrazić jedynie w parkach i wielkich ogrodach. Na szczęście właściciele mniejszych działek również nie muszą rezygnować z tego drzewa; wyhodowano odmiany modrzewia, które zmieszczą się na małej przestrzeni.

Stanowisko dla modrzewia

Modrzew jest w naturze drzewem pionierskim, bez specjalnych wymagań. Sam wyrasta na odsłoniętych powierzchniach (na przykład po pożarach lasów), potrzebuje tylko dużo światła. W ogrodzie nie potrzebuje żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych – musi być jedynie posadzony tak, aby miał dosyć miejsca do rozwoju. W skrócie stanowisko dla modrzewia można przedstawić następująco:

• modrzew jest gatunkiem światłolubnym;
• idealna jest dla niego gleba gliniasta, próchniczna i żyzna;
• podłoże powinno być głębokie i dobrze magazynować wodę;
• wartość pH powinna wahać się od 5,5 do 7,0;
• rozbudowany system korzeniowy zajmuje dużo miejsca;
• należy unikać sąsiedztwa dużych drzew i murów;
• jako rośliny towarzyszące nadają się gatunki okrywowe o słabym systemie korzeniowym, np. jeżyna żółtoowockowa, żywokost albo bluszcz;
• możliwe jest sadzenie modrzewia w formie bonsai lub żywopłotu.

Modrzew można sadzić w ogrodzie między październikiem i listopadem, jak długo ziemia pozostaje niezmarznięta. Przed zakupem trzeba koniecznie sprawdzić w sklepie albo szkółce zdrowotność sadzonek, aby nie sprowadzić do ogrodu szkodników.

Odmiany modrzewia europejskiego do ogrodu

• Larix decidua 'Horstmann Recurved'. Zwraca uwagę zwisającymi pędami i niesymetryczną koroną. Forma szczepiona, dorasta do kilku metrów wysokości. Jasnobrązowe, poskręcane pędy wyglądają efektownie również zimą. Drzewo wymaga wiosennego przycinania formującego.
• Larix decidua 'Puli'. Wysokość drzewka zależy od miejsca szczepienia. Lubi gleby żyzne i wilgotne, ale bez zastoju wody. Potrzebuje dużo miejsca do wzrostu, dlatego jest odpowiednia do nasadzeń pojedynczych w roli solitera. Pędy cienkie, wiotkie, zwisające.
• Larix decidua 'Pendula'. Nazwa zbiorowa grupy o zwisających pędach. Dobrze rośnie zarówno w słońcu, jak i w półcieniu. Toleruje warunki miejskie.
• Larix decidua 'Repens'. Grupa odmian o pędach płożących się po ziemi. W formie szczepionej tworzy koronę płaczącą. Długie, cienkie pędy praktycznie się nie rozgałęziają. Ta odmiana nie znosi najmniejszego zacienienia. Ta odmiana świerku nadaje się doskonale do ogródków skalnych i japońskich albo jako soliter na trawniku.
• Larix decidua 'Little Bogle'. Rośnie wolno, po 10 latach dorasta do ok. 1,5 m wysokości. Pędy ma lekko powyginane, gęste. Ładnie wygląda również zimą bez igieł.
• Larix decidua 'Kórnik'. Polska odmiana wyhodowana pod koniec XX wieku w szkółce w Kórniku z „czarciej miotły” (deformacja rośliny wywołana często przez patogen). Ma niewielkie przyrosty. Korona tworzy kulę albo szeroki stożek. Wymaga słonecznego stanowiska. Doskonała odmiana do małych ogrodów.
• Larix decidua 'Krejča Mutation'. Odmiana również rozmnożona z „czarciej miotły”, tylko tym razem w Czechach w 1989 r. Ma nieregularny pokrój i bardzo nierówne przyrosty roczne – od 50 cm do zera. Dorasta do 2 m wysokości. Nadaje się do sadzenia na rabatach, a nawet w pojemnikach.