Tojad mocny 

Nazwa i pochodzenie

Tojad mocny należy do licznej rodziny jaskrowatych. Przedstawiciele tej rodziny odznaczają się nie tylko nieprzeciętną urodą, jak choćby powojnik, pełnik, czarnuszka albo ciemiernik, ale też niebezpieczną trucizną. Tojad mocny należy do najbardziej trujących roślin w Polsce. Nazwa rodzajowa Aconitum pochodzi od greckiego akon = „strzała, oszczep”, których końce zatruwano tojadem, albo akonae = „skała”, ze względu na skalisty grunt, na którym rosła roślina. Nazwa gatunkowa oznacza „mocny”. Tojad mocny występuje w Europie i Azji na obszarach o umiarkowanym klimacie. W Polsce jest spotykany w Karpatach i Sudetach.

Jak wygląda tojad mocny?

Tojad mocny jest byliną dorastająca do wysokości 100 do 200 cm. Z bulwiastych korzeni wyrastają mocne, puste w środku i nieowłosione łodygi. Liście są ciemnozielone, dłoniaste, głęboko podzielone.

Kwiaty i owoce

Od czerwca do sierpnia rozwijają się ciemnofioletowe kwiaty tojadu mocnego. Są zebrane w grona na szczycie łodygi. Pojedyncze kwiaty mają charakterystyczny hełm o podobnej wysokości i szerokości oraz cztery płatki. Wewnątrz kwiaty znajdują się słupki w liczbie trzy do pięciu oraz liczne pręciki z ciemnymi pylnikami. Kwiaty tojadu mocnego są zapylane tylko przez trzmiele. Z tego względu zasięg występowania tej rośliny pokrywa się z zasięgiem występowania trzmieli. Owocami tojadu są mieszki zawierające dużą liczbę drobnych nasion.

Jakie jest zastosowanie tojadu mocnego?

Tojad mocny dobrze się czuje na rabatach słonecznych do półzacienionych i można go z powodzeniem komponować z bylinami o podobnych wymaganiach. Efektowny wygląd i wysoki wzrost tojadu można wykorzystać do nasadzeń pojedynczych. Ciemnoniebieskie kwiaty tworzą piękny kontrast z roślinami o jasnych kwiatach. Nadaje się do tego pluskwica (Cimicifuga), pysznogłówka (Monarda), floks wiechowaty (Phlox paniculata), tawułka (Astilbe) albo zawilce (Anemone). W wiejskim ogrodzie może być tojad mocny połączony z naparstnicą i dzwonkami.