Floks wiechowaty

Floks wiechowaty, bylina z rodziny wielosiłowatych, ma swoja ojczyznę nad brzegami rzek i w jasnych lasach wschodniej części Ameryki Północnej. Nazwa rodzajowa Phlox, czyli po grecku „płomień”, wynika z jaskrawo czerwonych kwiatostanów dzikiego gatunku. Jako roślina ogrodowa jest uprawiany od XVIII wieku.

Floks wiechowaty - ozdobne liście i kwiaty

Floks wiechowaty tworzy gęste kępy z kłączami i wysokimi, wyprostowanymi pędami. Mocne łodygi osiągają wysokość 60 do 120 cm. Ciemnozielone liście są lancetowate, albo jajowatolancetowate, prawie bez ogonków i mają długość 8 do 10 cm. Górna strona liści jest naga, dolna często delikatnie owłosiona z wyraźnie widocznymi nerwami bocznymi. Jaskrawymi kolorami kwiatów floks już z daleka zwraca na siebie uwagę. Od czerwca do września rozkwitają w bieli, różu, czerwieni albo fiolecie. Nierzadko bywają też dwukolorowe. Płaskie kwiaty składają się z pięciu płatków, które u podstawy są często mocniej albo kontrastowo zabarwione i tworzą przez to ciemniejsze „oczko”. Są gęsto zebrane w baldachogrono w formie kulistej, stożkowej, cylindrycznej albo piramidalnej. Przede wszystkim w ciepłe popołudnia i wieczory roznoszą floksy przyjemny aromat i wabią do kwiatów liczne ćmy. Odcienie zapachów sięgają od słodkich aromatów, jak miód i fiołki, do korzennych nut ziołowych.

Zastosowanie floksa wiechowatego w ogrodzie

Różnobarwne odmiany floksa wiechowatego zaliczają się do najważniejszych bylin rabatowych. Ze względu na swoje jaskrawe kolory i obfite, długotrwałe kwitnienie nadają się doskonale na wiodące elementy kompozycji. Różowo i czerwono kwitnące odmiany floksów pięknie harmonizują z astrami, ostróżkami i złocieniami. Fioletowe zaś pasują do żółto kwitnących bylin, jak nawłoć (Solidago L.), dzielżan (Helenium L.) albo słonecznik szorstki (Heliopsis helianthoides). Floks wiechowaty może być też z powodzeniem użyty w formie kwiatów ciętych do wazonu.