Pomidor zwyczajny

Pomidor zwyczajny, czyli "złote jabłko"

Pomidor zwyczajny pochodzi z Ameryki Południowej i Środkowej, gdzie rośnie w formie byliny. W naszych warunkach jest traktowany jako roślina jednoroczna. Należy do rodziny psiankowatych, co oznacza, że jest blisko spokrewniony z takimi roślinami, jak ziemniak, papryka, oberżyna, a nawet petunia, brugmansja i tytoń. Nazwa rodzajowa rośliny wywodzi się prawdopodobnie od łacińskiego słowa solari = pocieszać, łagodzić, co mogłoby wskazywać na lecznicze działanie małych dawek tych roślin. Z kolei epitet gatunkowy można przetłumaczyć, jako „wilcza brzoskwinia”: lycos = wilk i persike = pochodzący z Persji. Zachowana w wielu europejskich językach nazwa „tomate” pochodzi od azteckiego określenia tej rośliny „xītomatl”. Polska nazwa „pomidor” pochodzi od włoskiego „pomi d’oro” = „złote jabłka’.

Sprawdź POLECANE ODMIANY pomidorów -> https://twojogrodek.pl/Jak-uprawiac-pomidory-Jakie-polecamy-odmiany

Wygląd i charakterystyka pomidora zwyczajnego

Pomidor, jako roślina jednoroczna, dorasta od 30 do 200 cm (odmiany szklarniowe). Łodyga ma u podstawy średnicę 10 do 14 mm. Ciemnozielone i mięsiste liście są grubo podzielone i obustronnie lekko owłosione. Mają 20 do 35 cm długości i szerokość od 7 do 10 cm. Ogonek liściowy ma długość 1,2 do 6 cm albo więcej.

Od maja pojawiają się w kątach liści kwiatostany w formie skrętek, składające się z pięciu do piętnastu kwiatów. Szypułki są krótsze niż 1,5 cm i owłosione podobnie, jak łodygi. Pąki w kształcie stożka mają długość 0,5 do 0,8 cm. Płatki korony są żółte.

Uprawa pomidorów - owoce

Owocami pomidora zwyczajnego są jagody o średnicy 1,5 do 2,5 cm, ale u odmian hodowlanych znacznie większe (do ponad 10 cm). Kształt jagody może być kulisty, wydłużony (jak śliwka lub gruszka) albo żebrowany. Pierwotnie czerwony kolor może być u różnych odmian pomarańczowy, żółty, zielony albo czarny. Soczyste, spożywane pod różnymi postaciami pomidory, zawierają liczne witaminy i mikroelementy. Przez długi czas, do XIX wieku, owoce pomidorów były w Europie traktowane jako niejadalne, a roślina uprawiana w celach dekoracyjnych.