Orzech włoski
Juglans regia L.
Orzech włoski to bardzo stary gatunek...
Orzech włoski jest drzewem liściastym z rodziny orzechowatych. Jest bardzo starym gatunkiem; przypuszcza się, że epokę lodową przetrwał w Syrii oraz zachodniej i południowej Anatolii. Naturalny zasięg orzecha włoskiego w obecnej epoce rozciąga się we wschodnim regionie Morza Śródziemnego, na Półwyspie Bałkańskim oraz w Azji Przedniej i Centralnej. Do Europy Środkowej został przeniesiony w czasach rzymskich, stąd w wielu europejskich językach nazwa rośliny wywodzi się od starogermańskiego słowa walhaz, oznaczającego kogoś obcego, Rzymianina. Botaniczna nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego Jovi glans = orzech (żołądź) Jowisza, zaś epitet gatunkowy regia oznacza króla albo władcę.
Wysokość orzecha włoskiego
Orzech włoski osiąga wysokość 15 do 25 m, a zwartych drzewostanach nawet do 30 m. Tworzy głęboki system korzeniowy i szeroką koronę. W młodym wieku ma korę gładką i popielatoszarą. Z wiekiem staje się ona ciemnoszara i popękana. Naprzeciwlegle ustawione liście są pierzaste z nieparzystą liczbą listków (5 do 9) i osiągają długość do 40 cm. Ciemnozielone blaszki listków mają długość 6-15 cm i szerokość 2-6 cm. Ciemnozielone liście orzecha rozwijają się wiosną bardzo późno, nawet później niż dębów. Po roztarciu wydzielają aromatyczny zapach.
Orzech włoski zakwita między kwietniem i czerwcem
Orzech włoski jest gatunkiem jednopiennym; na jednym drzewie rozwijają się zarówno męskie, jak i żeńskie kwiaty. Zakwita między kwietniem i czerwcem, przy czym kwiaty męskie pojawiają się zwykle przed żeńskimi. Zapylenie następuje przez wiatr. Orzech zaczyna kwitnąć przeważnie w wieku 15-20 lat. Tworzy elipsoidalne do okrągławych owoce o średnicy 4 do 6 cm powszechnie nazywane orzechami. Zewnętrzna, mięsista warstwa odpada jesienią. Nasiono jest zamknięte w zdrewniałej skorupie. Pod względem botanicznym nie są to jednak orzechy, ale tzw. nibypestkowce (powstają z innych części kwiatu).
Komentarze