Kasztanowiec zwyczajny

Kasztanowiec zwyczajny (pospolity albo biały) jest drzewem z rodziny mydleńcowatych i jest bliżej spokrewniony na przykład z chińskim liczi albo klonem zwyczajnym, niż z kasztanem jadalnym, z którym czasem bywa mylony. Jego ojczyzną jest Półwysep Bałkański, a w Europie został rozprzestrzeniony w XVI i XVII wieku w okresie tureckiej ekspansji. Wydaje się, że kasztanowiec zwyczajny nie był znany starożytnym autorom, chociaż rósł w greckich górach. Nazwę rodzajową Aesculus przeniósł na tę roślinę Linneusz, chociaż w starożytności określano nią rodzaj dębu poświęconego Jowiszowi, prawdopodobnie Quercus petraea. Epitet gatunkowy składa się z greckich słów hippos (koń) i kastanon (kasztan), i nawiązuje do leczenia chorób koni owocami kasztanowca, praktykowanego przez Turków i Greków.

Kasztanowiec zwyczajny – cechy charakterystyczne 

Kasztanowiec zwyczajny dorasta jako drzewo do 30 m wysokości. Może osiągnąć wiek 300 lat. W młodości szybko rośnie i tworzy krótki, masywny pień. Korona jest gęsta, regularna, zaokrąglona. Kora młodych drzew jest jasnobrązowa do brązowej i gładka. Z wiekiem staje się czasem czerwonawa, a stare kasztanowce mają korę szarobrązową, łuszcząca się cienkimi płatkami. Liście są duże, dłoniaste, złożone z 5-7 listków. Listek środkowy ma największą szerokość (do 10 cm), a listki skrajne najmniejszą. Ogonek liściowy ma długość 10 do 25 cm. Blaszka liściowa jest z wierzchu ciemnozielona i połyskująca. Spód jest jaśniejszy i lekko owłosiony.

W kwietniu i maju otwierają się duże pąki kwiatowe kasztanowca zwyczajnego. Białe, grzbieciste kwiaty o średnicy do 2 cm są zebrane w gęste, wzniesione kwiatostany. Mają one wysokość 20 do 30 cm, są stożkowe i liczą do 50 pojedynczych kwiatów. Kwiaty wytwarzają mnóstwo pyłku i nektaru, który wabi owady. W tej fazie kwiaty mają żółte plamy, które po zapyleniu przebarwiają się na czerwono.

Owocami kasztanowca są kolczaste, zielone torebki o średnicy do 6 cm. Zawierają 1-3 nasion.