Nasturcja większa

Nasturcja większa - pochodzenie

Nasturcja większa, roślina z rodziny nasturcjowatych, jest uprawiana u nas jako jednoroczna, chociaż w swojej ojczyźnie rośnie w postaci byliny. Powstała jako hybryda, jednak jej gatunki rodzicielskie są dzisiaj niejasne. Pochodzi z Brazylii i Peru, gdzie rośnie w rzecznych dolinach i innych wilgotnych miejscach. Naukowa nazwa rodzajowa wywodzi się od greckiego tropaion – symbolu zwycięstwa (trofeum). Tym antycznym trofeum były zawieszane na słupie m.in. elementy zdobycznej broni. Kwiaty nasturcji przypominają hełm, a liście tarczę – stąd skojarzenie Linneusza. Epitet gatunkowy majus oznacza po łacinie stopień wyższy przymiotnika magnus = wielki. Uprawa nasturcji w Europie ma potwierdzenie w dokumentach z 1684 roku.

Nasturcja większa może mieć do 3 metrów!

Nasturcja większa tworzy pokładające się mięsiste łodygi i dorasta do wysokości 15 do 30 cm. Jeśli napotka odpowiednie podpory, może wspiąć się po nich do trzech metrów. Liście są jasnozielone, tarczowate, całobrzegie, okrągłe do lekko nerkowatych. Mają średnicę 3 do 10 cm, a okazyjnie nawet do 17 cm. Od ogonka, który jest osadzony pośrodku blaszki liściowej, odchodzi dziewięć nerwów. Liście są jasno- do ciemnozielonych, pachną i smakują korzennie-ostro, przypominając rzeżuchę albo musztardę. Wykazują odprowadzający wodę efekt lotosu: woda perli się i czyści przy tym powierzchnię liścia.

Efektowne kwiaty 

Efektowne, duże kwiaty wyrastają od czerwca do października na długich szypułkach w kątach liści. Mają lekko grzbiecistą formę, a ich wygląd porównywano kiedyś do kaptura mnicha. Kolor kwiatów jest jaskrawożółty, pomarańczowy albo czerwony, często z ciemnymi plamami. Pięć płatków kielicha ma do 2 cm długości. Lekko wygięta ostroga mierzy ok. 3 cm. Po zapyleniu przez owady rozwijają się owoce nasturcji - żebrowane orzeszki.