Miechunka peruwiańska

Miechunka peruwiańska - bylina z Ameryki Południowej

Miechunka peruwiańska jest byliną z rodziny psiankowatych. W przeciwieństwie do wielu roślin z tej rodziny, jak na przykład psianka, bieluń, pokrzyk albo ziemniak, posiada jadalne i smaczne owoce. Ojczyzna miechunki peruwiańskiej leży w Ameryce Południowej; obszar jej naturalnego występowania ciągnie się przez Wenezuelę. Boliwię, Kolumbię, Ekwador i Peru. Poza tym obszarem bywa często uprawiana i spotykana w formie zdziczałej. Portugalscy żeglarze przewieźli tę miechunkę do południowej Afryki, gdzie znalazła dobre warunki do wzrostu i rozpowszechniła się w okolicach Przylądka Dobrej Nadziei – stąd spotykana nazwa „przylądkowy agrest”. Łacińska nazwa rodzajowa nadana przez Linneusza w 1798 roku pochodzi od greckiego słowa φυσαλλίς - phusallís (pęcherz), co nawiązuje do kształtu rozdętego kielicha.

Jak wygląda miechunka peruwiańska?

Miechunka peruwiańska jest mocno rozgałęzioną byliną, tworząca długie kłącza. W naszych warunkach, ze względu na wrażliwość na niskie temperatury, jest uprawiana jako roślina jednoroczna. Dorasta do wysokości 0,5 do 2 m. Tworzy mocne odgałęzienia boczne (wzrost sympodialny). Liście są sercowate i podobnie jak łodygi filcowato owłosione. Mają długość 5-10 cm i szerokość 4-7 cm. Końcówki są zwykle sierpowato zaostrzone, a podstawy mniej lub bardziej sercowato wcięte. Krawędzie blaszek liściowych są całobrzegie albo nieregularnie ząbkowane. Ogonki liściowe mają długość 1-4 cm.

Jej owoce posiadają mnóstwo witaminy C!

Kwiaty miechunki peruwiańskiej wyrastają na szypułkach długości 6-8 mm. W okresie kwitnienia kielich (8-9 mm) jest mocno rozdęty. Korona jest żółta z ciemnymi plamkami na dole, składa się z pięciu płatków. Z kwiatów tworzą się po ośmiu-dziewięciu tygodniach najpierw zielone lampiony, które z czasem stają się pomarańczowe do jasnobrązowych. W każdym lampionie, będącym powiększonym kielichem kwiatowym, ukryta jest pomarańczowa jagoda o długości 12-20 mm i średnicy 10-15 mm. Jest jadalna zarówno w świeżym stanie, jak i po ususzeniu. Smakuje słodko-kwaskowo i zawiera mnóstwo witaminy C. Z tego powodu była kiedyś chętnie zjadana przez żeglarzy, jako zabezpieczenie przed szkorbutem.