Nasturcja kanaryjska
Tropaeolum peregrinum L.
Historia nasturcji
Pośród ponad 80 gatunków roślin z rodzaju nasturcja (rodzina nasturcjowatych) można spotkać również pnącza. Należy do nich Tropaeolum peregrinum, nasturcja pnąca, której ojczyzna jest zachodnia część Ameryki Południowej – Peru i Ekwador. Używana w handlu nazwa „nasturcja kanaryjska” jest niechlujną kalką angielskiej nazwy canary-creeper, gdzie canary oznacza kolor kanarkowy, a nie Kanary, czyli Wyspy Kanaryjskie, z którymi nie ma żadnego związku. Botaniczna nazwa rodzajowa pochodzi od greckiego tropaion – antycznego symbolu zwycięstwa: Linneuszowi skojarzyła się forma liści nasturcji z tarczą, a kwiatów – z bojowym hełmem. Epitet gatunkowy peregrinum oznacza „obcy, egzotyczny”. Polska nazwa „nasturcja” jest przypadkowo zbieżna z łacińską nazwą rukwi – Nasturtium.
Jak wygląda nasturcja kanaryjska?
Nasturcja kanaryjska (albo raczej nasturcja kanarkowa) jest jednorocznym pnączem. Rośnie bardzo szybko i owijając się dookoła podpór osiąga zwykle wysokość 3 do 4 m i szerokość 20 do 50 cm. Liście są niebieskawozielone, nerkowate do dłoniastych z trzema do siedmiu klapkami. Mają średnicę 6 do 8 cm.
Kwiaty pojawiają się od czerwca do października
Liczne jasnożółte (kanarkowe) kwiaty pojawiają się na tej nasturcji od czerwca do początku października. Mają charakterystycznie postrzępione płatki i często czerwone plamki na ich dole. Kwiaty mają średnicę 2 do 4 cm. Kanarkowa, pnąca nasturcja lubi stanowisko słoneczne albo półzacienione. Owocami są żebrowane orzeszki.
Zastosowanie
Ta nasturcja nadaje się doskonale do obsadzania wszelkiego rodzaju ażurowych podpór, ale nie ścian, ponieważ w przeciwieństwie na przykład do winobluszczu nie wytwarza przylg. Podpory są konieczne również w przypadku uprawy rośliny w pojemnikach.
Komentarze