Milin amerykański

Milin amerykański jest pnączem z rodziny bigoniowatych, do której należy wiele uprawianych roślin ozdobnych i użytkowych, m.in. tekoma prosta albo surmia bignoniowa. Jego ojczyzną, jak wskazuje nazwa, jest Ameryka (Północna). Siostrzany gatunek Campsis grandiflora pochodzi z Chin jest również interesujący, jednak ten pierwszy ma korzystniejsze właściwości i jest częściej spotykany w ogrodach. Mili amerykański trafił do Europy w XVII wieku i szybko rozpoczął swój pochód po parkach i ogrodach, przede wszystkim w regionie śródziemnomorskim. Obecnie coraz więcej odmian odpornych na chłód spotyka się na północ od Alp.

Efektowny milin amerykański w ogrodzie

Milin amerykański jest zdrewniałym pnączem. Szybko rosnąc, osiąga przy pomocy swoich korzeni czepnych wysokość od 5 do 12 m. Przyrasta rocznie dwa do czterech metrów. Ze względu na krótki okres wzrostu i mało agresywną technikę wspinania, nie stanowi zagrożenia dla murów i innych obiektów. Z braku podpory potrafi ścielić się po ziemi, zakrywając w krótkim czasie duże powierzchnie. Nieparzyście pierzaste liście mają długość do 25 cm, są początkowo jasnozielone, a z czasem ciemnieją. Liczą przeważnie 7 do 11 nieco niesymetrycznych listków z piłkowanymi krawędziami.

Kwiaty i nasiona

Na końcach tegorocznych pędów pojawiają się od czerwca do września skupiska kwiatów. Są trąbkowate, słabo zygomorficzne (jedna płaszczyzna symetrii), mają długość 5 do 8 cm. pięciopłatkowa korona ma barwę przeważnie pomarańczową do odcieni ceglastych; niektóre odmiany kwitną żółto. Kwiaty mają wygięte pręciki (stąd nazwa rodzajowa: z greckiego kampsis = wygięcie). W ojczystych stronach kwiaty milina są odwiedzane i zapylane przeważnie przez kolibry, u nas zastępują je pszczoły i trzmiele. Owoc przypomina strąk bobu; jest jednak torebką o długości do 12 cm z gęsto ułożonymi skrzydlatymi nasionami.