Mieczyk błotny

Do rodzaju botanicznego Gladiolus z rodziny kosaćcowatych należy (wg The Plant List) 280 gatunków. Większość z nich występuje w ciepłych obszarach Europy i Bliskiego Wschodu. Mieczyk błotny jest jednym z dwóch gatunków występujących w Polsce. W naturze preferuje bagniste łąki i lasy. Zagrożeniem dla mieczyka błotnego w naturalnym środowisku jest wielokrotne wykaszanie łąk, nawożenie, drenaż i wypasanie bydła.

Jak uprawiać mieczyki? Przeczytaj artykuł - KLIKNIJ

Mieczyk błotny - roślina wieloletnia

Mieczyk błotny jest wieloletnią rośliną dorastającą do 30-60 cm wysokości (czasem do 70 cm). Podziemnym organem jest bulwocebula o średnicy do 2 cm pokryta siatką przypominającą kolczugę. W średniowieczu wierzono, że bulwa włożona pod zbroję uchroni w czasie walki przed zranieniem. Liście w kształcie miecza są zaostrzone, w liczbie 2-3, o długości 4-10 cm i szerokości 4-9 mm.

Jednostronny kwiatostan w formie luźnego grona składa się zwykle z 2 do 6 kwiatów. Kwiaty mają kolor czerwony do fioletowoczerwonego i długość do 2,5 cm. Kwiaty są zgięte, wyglądają prawie na wargowe. Pojawiają się w połowie czerwca do lipca. Kwiaty mieczyka błotnego są zapylane przez pszczoły, trzmiele i inne owady błonkoskrzydłe.

Nasiona i rozmnażanie mieczyka

Pełny okres rozwoju mieczyka błotnego, od wysianego nasiona do owocowania, trwa pięć lat. Przeciętna roślina w piątym (najlepszym) roku uprawy w ogrodzie może dać ok.180 nasion. Procentowy udział nasion, z których wyrosną siewki jest jednak niewielki nawet przy odpowiedniej pielęgnacji, a w warunkach naturalnych jest jeszcze mniejszy. Jak wykazują obserwacje, kwitnące mieczyki odtwarzają się w stosunku 1:1,podczas gdy populacja rozwijająca się powinna mieć 1: >1.

Rozmnażanie mieczyka błotnego może następować także wegetatywnie przez wytwarzanie bulwocebul przybyszowych albo podział macierzystej cebuli.