Lubczyk ogrodowy

Lubczyk ogrodowy jest byliną z rodziny selerowatych (baldaszkowatych). Pochodzi prawdopodobnie z Bliskiego Wschodu, z Iranu albo Afganistanu. Stamtąd przez region śródziemnomorski trafił do reszty Europy. Ponieważ lubczyk był i jest chętnie uprawiany w ogrodach, może nawet w chłodniejszych regionach występować w formie zdziczałej. Botaniczna nazwa rodzajowa Levisticum ma swoje podstawy w łacińskim ligusticum apium („liguryjski seler”), jako że tak nazywany lubczyk ogrodowy szczególnie często występował w zachodniowłoskim regionie Ligurii. Nazwa rośliny używana w większości europejskich języków, na przykład angielski lovage, francuski livéche, polski lubczyk, czy rosyjski любисток jest związana ze słowem „miłość”. W rzeczywistości te frapujące określenia są skutkiem ludowej etymologii, która wyjaśnia znaczenia słów na podstawie fonetycznego podobieństwa do innych, znanych.

Lubczyk ogrodowy – lecznicze zioło

Lubczyk ogrodowy jest wieloletnią rośliną zielną, która może osiągnąć wiek nawet 15 lat. Dorasta do wysokości 1-2,5 m. Cała roślina wydziela mocny aromat. Rozgałęzione łodygi są intensywnie zielone. Tworzy kłącza, jako organy przetrwalnikowe, o średnicy 4 do 5 cm. Szczególnie dolne liście są długoogonkowe. Blaszka liściowa jest podzielona w formie pojedynczo do potrójnie pierzastej. Listki są szeroko trójkątne do jajowatych, o długości 4 do 11 cm i szerokości 2 do 7 cm.

Od drugiego roku lubczyk ogrodowy wytwarza w lipcu/sierpniu jasnozielone do żółtych kwiaty zebrane w podwójne baldachy. Mają średnicę ok. 12 cm i zawierają 12 do 20 baldaszków złożonych z niepozornych kwiatków. Owocami są brązowe rozłupnie o długości 5 do 7 mm i szerokości 3 do 4 mm. Dojrzewają między sierpniem i wrześniem.

Lubczyk ma liczne właściwości lecznicze.