Jaskier azjatycki

Ten gatunek jaskra ma swoją ojczyznę we wschodniej części obszaru śródziemnomorskiego – w Egipcie, północnej Libii, na Cyprze, w Iraku, Iranie, Izraelu, Libanie, Syrii i na Krecie. Botaniczna nazwa rodzajowa Ranunculus oznacza po łacinie „żabkę” i ma dwa wyjaśnienia: wiele gatunków jaskra rośnie na terenach podmokłych, gdzie jest też dużo żab, albo z powodu podobnych do kijanki owoców (żabka = kijanka).

Wygląd kwiatów i liści jaskra azjatyckiego

Jaskier azjatycki jest rośliną wieloletnią o bulwiastych korzeniach długości 2-2,5 cm, pełniących rolę organu przetrwalnikowego. Prosta albo słabo rozgałęziona łodyga osiąga wysokość 30 do 50 cm. Naprzemianlegle ustawione liście mają zmienny kształt. Odziomkowe są często niepodzielone, ale większość jest pierzastych, im wyżej na łodydze, tym węższe są działki. Krawędź liścia jest ząbkowana do piłkowanego. Część zielona rośliny jest gęsto owłosiona.

Okres kwitnienia rozpoczyna się wiosną. Kwiaty jaskra są promieniste, czyli mają dwie lub więcej powierzchni symetrii. Posiadają 5 do 7 jaskrawo zabarwionych płatków. Paleta barw sięga od bieli przez krem do żółci, pomarańcz do barwy łososiowej i róż do purpurowej czerwieni. Kwiaty jaskrów mogą być jednobarwne lub wielobarwne, pojedyncze albo pełne. Mają średnicę do 5 cm. Wewnątrz kwiatów wyrasta mnóstwo pręcików w kolorze czarnofioletowym, mahoniowym albo jasnobrązowym.

Jaskry azjatyckie w ogrodach

Jaskier azjatycki zaczęto uprawiać w ogrodach pod koniec XVI wieku. Każdy kraj prowadził selekcję we własnym zakresie. Na początku XVIII wieku jaskier azjatycki był tak modny, jak goździki albo tulipany. Odmiany miały głównie kwiaty pojedyncze we wszystkich kolorach tęczy plus ciemnopurpurowe, szare i oliwkowozielone. Preferowano wówczas rośliny wysokie, odpowiednie na kwiaty cięte. Obecnie istnieje tendencja odwrotna, większym powodzeniem ciesz się jaskry niskie z pełnymi kwiatami, odpowiednie do uprawy w pojemnikach i w gruncie.