Dziurawiec zwyczajny

Wieloletnia roślina zielna z rodziny dziurawcowatych. Spośród ponad 400 gatunków tego rodzaju botanicznego w Polsce występuje ich osiem, a najbardziej popularny jest właśnie dziurawiec zwyczajny. Polska nazwa rośliny, a także gatunkowa łacińska, nawiązują do charakterystycznego wyglądu blaszek liściowych. Znajdujące się w niej zbiorniczki olejków eterycznych widoczne są pod światło, jako prześwitujące kropki albo dziurki. Zwyczajowa nazwa „ziele świętojańskie” albo „ziele świętego Jana” pochodzi z kolei od okresu kwitnienia, przypadającego w okolicach 24 czerwca, czyli dnia św. Jana.

Jak wygląda dziurawiec?

Dziurawiec zwyczajny osiąga wysokość od 15 cm do 100 cm. Wzniesione łodygi są pełne z dwiema podłużnymi listwami, co odróżnia ten gatunek dziurawca od innych. Tworzy mocno rozgałęzione kłącza i wrzecionowate korzenie, wnikające w głąb ziemi do 50 cm. W górnej części łodygi dziurawca są gęsto rozgałęzione. Liście są siedzące (bez ogonków), naprzemianległe, eliptyczne albo równowąskie do 3 cm długości. W blaszkach liściowych prześwitują kropki olejków eterycznych.

Pięciopłatkowe, żółte kwiaty o średnicy ok. 3 cm rozwijają się w baldachogronach. Pojedyncze płatki korony są ustawione nieco asymetrycznie, przez co cały kwiat w stanie otwartym przypomina wiatrak.

Zastosowanie dziurawca jako rośliny leczniczej i ozdobnej

Dziurawiec zwyczajny jest znaną od wieków i cenioną rośliną leczniczą. Poza zielarstwem znajduje zastosowanie również jako ogrodowa oślina ozdobna. Jest mało wymagający i doskonale nadaje się do sadzenia w większych grupach w towarzystwie tawułki ogrodowej, bodziszka albo traw ozdobnych. Może tworzyć barwne akcenty w ogrodach skalnych w kompozycji na przykład z kwiatami dzwonkowymi. Owocostany dziurawca w postaci czerwonych albo żółtych mięsistych torebek można wykorzystać do jesiennych bukietów.