Wierzba płacząca
Salix × sepulcralis Simonk.
Nazwa i pochodzenie wierzby
Wierzba płacząca jest nazwą zwyczajową mieszańców różnych gatunków wierzb. W takim przypadku niezawodne i jednoznaczne bywają tylko naukowe nazwy botaniczne. Ponieważ „wierzby płaczące” mogą stanowić odrębną grupę ogrodowych roślin ozdobnych, skupimy się na jednej, najbardziej u nas popularnej. Chodzi o mieszańce Salix babylonica (wierzba babilońska) i Salix alba (wierzba biała). Zastosowany epitet sepulcralis pochodzi od łacińskiego sepulcrum = „grób”, co tłumaczy inne nazwy, jak „wierzba nagrobna”, albo „wierzba żałobna”. W ten sposób mało odporna na mróz chińska wierzba płacząca (S. babylonica) i pospolita w naszym regionie wierzba biała (S. alba) utworzyły ozdobną hybrydę odpowiednią do naszego klimatu.
Jak wygląda wierzba płacząca?
Wierzba płacząca oznaczana jako Salix × sepulcralis jest drzewem dorastającym do 18-25 m wysokości. Długie, cienkie i elastyczne pędy tworzą mocno rozłożystą koronę. Zwisające nisko gałęzie, dorastające do 6 m długości i powiewające na lekkim wietrze nadają tej wierzbie melancholijnego uroku. Kora jest szarobrązowa i spękana. Młode pędy początkowo zielone, przebarwiają się w słońcu szarozłote. Liście są wąskolancetowate, o długości ok. 10 cm, na końcach zaostrzone. Pokrywające je włoski opadają z czasem, pozostawiając nagie blaszki liściowe. Dolna strona liści jest niebieskoszara.
Jak wyglądają kwiaty wierzby płaczącej?
Wszystkie wierzby są dwupienne, czyli kwiaty męski i żeńskie nie rozwijają się na jednym drzewie. Kwiatostany wierzby, zwane kotkami, są cennym źródłem pokarmu dla pszczół i trzmieli wczesną wiosną.
Komentarze