Wiciokrzew japoński

Skąd pochodzi wiciokrzew japoński?

Wiciokrzew japoński jest pnącym albo płożącym krzewem z rodziny przewiertniowatych. Jego krewnymi są m.in. krzewuszki, śnieguliczki i abelie. Naukowa nazwa rodzajowa Lonicera jest łacińską wersją nazwiska niemieckiego botanika Adama Lonitzer’a (1528-1586), nadaną roślinie przez Linneusza. Obszar naturalnego występowania wiciokrzewu japońskiego znajduje się w Japonii, Korei i na wschodzie Chin. Rośnie w zaroślach i jasnych lasach, na zboczach gór do wysokości 800-1500 m. Gatunek zadomowił się też w Europie, Afryce, Australii i Ameryce.

Wygląd wiciokrzewu japońskiego

Wiciokrzew japoński jest bardzo efektownym pnączem. Jego pędy są gęsto żółtobrązowo owłosione. Liście mają również owłosione ogonki o długości 3 do 8 mm. Blaszki liściowe są proste, podłużnie- albo jajowatolancetowate, o długości 3 do 8 cm i szerokości 1,5 do 4 cm. Końcówka jest zaostrzona, podstawa zaokrąglona albo sercowata, krawędź czasem falista. Górna strona liścia jest owłosiona wzdłuż nerwów, dolna ma więcej włosków. Ten gatunek ma duże przyrosty roczne (jeden-dwa metry) i w odpowiednich warunkach może osiągnąć 8 do 10 m wysokości. Jest odporny ma mróz.

Kwiaty i owoce

Mocno pachnące kwiaty pojawiają się od kwietnia do czerwca. Wyrastają na szypułkach o długości 2 do 40 mm, stają się coraz krótsze w kierunku wierzchołka gałązki. Podsadki są jajowate do eliptycznych, 1 do 3 cm długości. Działki kielicha są trójkątne, ok. 1 mm długości, zaostrzone i owłosione. Korona kwiatowa jest dwuwargowa, biała i dalej żółta albo purpurowa na zewnątrz i biała wewnątrz. Ma 3 do 5 cm długości z długimi włoskami gruczołowymi. Górna warga jest nieregularnie poczwórnie podzielona, dolna wygięta do tyłu. Pręciki są nagie, o długości równej albo większej od korony. Owocami są połyskujące, okrągłe jagody o średnicy ok. 6-7 mm. Dojrzałe mają czarny kolor. Nasiona są brązowe, jajowate albo eliptyczne, o długości ok. 3 mm. Dojrzewają od października do listopada.