Seler korzeniowy

Seler korzeniowy - charakterystyka

Do licznej rodziny selerowatych (baldaszkowatych), do której należy na przykład barszcz, koper albo dzięgiel, zalicza się też gatunek o nazwie selery zwyczajne. Jest rośliną dwuletnią albo wieloletnią. Dzika forma rośliny ma swoją ojczyznę w Europie, północnej Afryce, w zachodniej i centralnej Azji oraz na Kaukazie. Zasiedla tereny wilgotne, żyzne, zasolone nadmorskie łąki. Uprawa selerów została prawdopodobnie zapoczątkowana w regionie śródziemnomorskim. W obrębie gatunku Apium graveolens występują odmiany botaniczne, a jedną z nich jest seler korzeniowy.

Skład selera korzeniowego - roślina przyprawowa

Odmiany botaniczne różnią się budową. Seler korzeniowy rozwija na pół pod ziemią rosnący organ spichrzowy. Jest to duży, bulwiasty korzeń z grubą zieloną skórką, pod która znajduje się świeży, korzenny miąższ. Swój aromat zawdzięcza wysokiej zawartości olejków eterycznych, które znajdują się w selerze razem z licznymi witaminami i minerałami.

Budowa selera korzeniowego

Pod względem budowy można w organie spichrzowym selera wyróżnić korzeń główny, tzw. hipokotyl, część pędu, która współtworzy bulwy oraz skróconą łodygę. Odcinek łodygowy rozpoznaje się po romboidalnych poprzecznych bliznach po liściach, hipokotyl jest wolny od tych blizn, a w strefie korzeni widać mocne korzenie boczne. Te korzenie skracają się podczas wzrostu, wciągając organ spichrzowy w ziemię. Wszystkie części selera zawierają olejki eteryczne, z typowymi dla tej rośliny ftalidami. Bulwy selera korzeniowego mogą dorastać do 300-600 g.

Odmiany hodowlane selera nie są odporne na mróz i dla uzyskania nasion muszą być przezimowane. W drugim roku roślina wytwarza łodygę kwiatową do 2 m wysokości. Kwiaty są drobne, zebrane w baldach i maja kolor bladożółty.

Sprawdź, kiedy siać nasiona selera korzeniowego - TUTAJ