Róża dzika

Róża dzika jest krzewem z rodziny różowatych, a więc łączy ją pokrewieństwo z wieloma gatunkami o znaczeniu gospodarczym, jak choćby jeżyna, jabłoń albo głóg. Jest najczęściej spotykanym dziko rosnącym gatunkiem róży w Europie Środkowej. Łacińska nazwa gatunkowa canina wywodzi się od słowa canis = pies. Będąca w użyciu ludowa nazwa „psia róża”, będąca tłumaczeniem z łaciny, ma różne wyjaśnienia. Z jednej strony może tu chodzić o nieco lekceważące określenie „zwyczajnej”, „pospolitej” rośliny. Z drugiej strony róża dzika była stosowana, jako lek na wściekliznę, która była przenoszona najczęściej poprzez ugryzienie psa.    

Dzika róża - kwiaty i liście krzewu

Róża dzika jest rozłożystym krzewem o wysokości 2 do 3 m, a czasem 4 m. Szybko rośnie, gałęzie są wygięte do ziemi. Często krzew ma większą szerokość, niż wysokość. Ma mocne, hakowate kolce.

Liście róży dzikiej wyrastają na krótkich ogonkach. Są ustawione naprzemianlegle i składają się 5 do 7 listków. Świeżozielone do lekko niebieskawych listki mają kształt jajowaty. Jesienią przebarwiają się na żółtawo i opadają. Niewielkie, krótkotrwałe kwiaty zachwycają jednak ogromną liczbą. Rozwijają się od maja do czerwca, mają średnicę ok. 4 cm. Zawierają tylko pyłek, są bez nektaru. Róża dzika kwitnie tylko raz w roku okrywając krzew różowymi, subtelnie pachnącymi kwiatami. Pięciopłatkowe kwiaty rozwijają się pojedynczo albo tworząc kwiatostany.

Owoce dzikiej róży - właściwości

Szupinkowe owoce róży mają kolor purpurowoczerwony, są podłużne o długości 2-3 cm. Bogate w witaminę C owoce dzikiej róży dojrzewają późno w październiku i listopadzie, i często pozostają na krzewach do wiosny, stanowiąc źródło pożywienia dla ptaków.