Gipsówka wiechowata

Gdzie występuje łyszczec wiechowaty?

Gipsówka wiechowata, czyli łyszczec wiechowaty, czuje się u siebie na obszarze od Europy Wschodniej do Syberii Zachodniej. W Europie Centralnej zasięg naturalny dochodzi do Austrii. W Ameryce, Australii i Nowej Zelandii jest neofitem. Rośnie na stepach, skrajach sosnowych lasów i zboczach gór na różnych glebach, najczęściej piaszczystych, żwirowych i kamienistych.

Jak wygląda gipsówka wiechowata?

Gipsówka wiechowata jest wieloletnią rośliną zielną dorastającą do wysokości 50 do 100 cm. Tworzy zgrubiały korzeń o długości do 2,4 m, pokryty szorstką, żółtawą korą. Łodygi są nagie, rozgałęzione, szarozielone, w dolnej części z rzadka owłosione, tworzą kuliste kępy. Liście są równowąsko lancetowate, długo zaostrzone, z jedną dobrze widoczną żyłką nerwu, dolne liście szybko więdną. Długość blaszki liściowej wynosi 2 do 7 cm, a szerokość 3 do 10 mm. Łyszczec wiechowaty jest przykładem rośliny określanej mianem „biegacza”. „Biegacze” są w stanie przemieszczać się po powierzchni ziemi z wiatrem na duże odległości. Po dojrzeniu nasion sucha łodyga gipsówki łamie się przy samej ziemi i roślina w formie kulistego krzewu toczy się, rozsiewając po drodze nasiona.

Kwiaty i owoce

Kwiatostanem gipsówki wiechowatej jest luźna wiecha, składająca się z licznych kwiatów. Pojedyncze kwiaty są drobne, pięciokrotne, promieniście symetryczne, mają średnicę ok. 4 mm. Kwiaty gipsówki są zwykle obupłciowe i przedprątne (protandryczne). Płatki o długości 3-4 mm są z przodu zaokrąglone, białe albo rzadziej różowe. Kwiaty rozwijają się od czerwca do września, są zapylane głownie przez muchówki i błonkoskrzydłe. Na jednej roślinie może być rozwinąć się nawet tysiąc kwiatów. Owocami są torebki o długości 3-5 mm.