Rozmaryn lekarski

Nazwa i pochodzenie

Rozmaryn lekarski jest wiecznie zielonym półkrzewem z rodziny jasnotowatych (wargowych). Rośnie dziko w zachodnim i centralnym regionie śródziemnomorskim, a szczególnie w przybrzeżnych obszarach Portugalii aż do Morza Jońskiego. Na wschodzie Morza Śródziemnego oraz nad Morzem Czarnym rozmaryn lekarski był uprawiany od czasów starożytnych i występuje tam czasem w formie zdziczałej. Nie wiadomo dokładnie, kiedy znalazł się w Europie Centralnej, ale jest o nim wzmianka w Capitulare de villis, dokumencie wydanym przez Karola Wielkiego pod koniec VIII wieku. Botaniczna nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego ros (rosa) i marinus (morze) i znaczy „rosa morza”, co prawdopodobnie wskazuje na częste występowanie rośliny na wybrzeżu morskim. Innym wytłumaczeniem nazwy jest greckie określenie "rhops myrinos" (balsamiczny krzew), wskazujące na wysoką zawartość olejków eterycznych. Epitet gatunkowy officinalis znaczy tyle, co „lekarski”.

Jak wygląda rozmaryn lekarski?

Rozmaryn jest wieloletnim tak zwanym półkrzewem, ponieważ końce jego pędów nie drewnieją całkowicie przed zimą. Rośnie w mocno rozgałęzionej, krzaczastej formie osiągając wysokość od 0,5 m do 2 m. Gałązki są brązowe i przeważnie wyprostowane. Naprzeciwlegle ustawione siedzące liście są lancetowate i mają długość 10 do 40 mm i szerokość 1,5 do 3 mm. Wierzchnia strona liści jest ciemnozielona, pomarszczona i pokryta grubym naskórkiem. Dolna strona jest biało- albo szarofilcowato owłosiona. Krawędzie są podwinięte, co chroni je dodatkowo przed wyschnięciem.

Kwiaty i owoce rozmarynu lekarskiego

Wczesną wiosną, od marca do maja, pojawiają się w kątach liści na końcach pędów rurkowate kwiaty wargowe. W zależności od odmiany są niebieskofioletowe, jasnoniebieskie, różowe albo białe i wabią roje owadów. Korona kwiatu ma 10-12 mm długości. Owocem rozmarynu lekarskiego jest rozłupnia.