Hoja piękna

Nazwa i pochodzenie

Hoja piękna jest przedstawicielką rodziny toinowatych, tej samej, do których zalicza się barwinek, oleander albo trojeść. Gatunek został podzielony na dwa podgatunki botaniczne Hoya lanceolata subsp. lanceolata i Hoya lanceolata subsp. bella. Ten drugi jest traktowany przez niektórych autorów, a przede wszystkim przez miłośników tej rośliny, jako odrębny gatunek. Hoja piękna pochodzi z Nepalu, Bhutanu, północnych Indii (zachodnie Himalaje, Assam) oraz Myanmaru. Naukowa nazwa rodzajowa upamiętnia angielskiego ogrodnika Thomasa Hoy’a (1750-1822), nazwa gatunkowa lanceolata ma związek z kształtem liści i oznacza „lancetowaty”, natomiast przymiotnik w podgatunku pochodzi od łacińskiego bellus = „piękny” i nie wymaga uzasadnienia.

Wygląd

Hoja piękna jest wieloletnim wiecznie zielonym epifitem. U podstawy jest mocno rozgałęziona, pęd ma cienki, słabo owłosiony, początkowo wzniesiony, a z czasem zwisający, jeśli nie ma podparcia. Mięsiste, nagie liście mają ogonki o długości ok. 2,5 mm. Blaszki są lancetowate do podłużnie trapezowatych i mają długość 2 do 5 cm. Zewnętrzna strona liści jest ciemnozielona, zaś dolna – biaława.

Kwiaty i owoce

Baldachowaty kwiatostan hoi pięknej składa się z 3 do 15 kwiatów, jest płaski, zwieszony i często wyrasta na końcu pędu. Szypułka kwiatostanu ma 0,5 do 2 cm długości, jest słabo owłosiona. Szypułki kwiatowe mają ok. 1,5 cm długości. Korona kwiatowa ma średnicę ok. 13 mm, jest czysto biała w kształcie gwiazdy z czerwonym albo różowym środkiem. Kwiat pachnie mocno i świeżo. Owoce rzadko zdarzają się w uprawie doniczkowej hoi, są nimi długie i bardzo cienkie mieszki, zawierające liczne drobne nasiona zaopatrzone w kępkę jedwabistych włosów.