Pelargonia pachnąca

Dom pelargonii w Afryce Południowej

Pelargonia pachnąca, jeden z botanicznych gatunków rodzaju Pelargonium, ma swoją ojczyznę w przylądkowych i północnych prowincjach Afryki Południowej, w Zimbabwe i Mozambiku. Nazwa rodzajowa pochodzi od greckiego słowa pelargos = bocian, co nawiązuje do podobieństwa owoców rośliny do bocianiego dzioba. Epitet gatunkowy znaczy właśnie „mocno pachnący” i pochodzi od aromatycznych liści tej pelargonii. W uprawie spotyka się jednak wyłącznie hybrydy i kultywary, czyli mieszańce międzygatunkowe oraz ich odmiany hodowlane. Ustalenie gatunków macierzystych jest często niemożliwe. Pod nazwą „Pelargonium graveolens” dostępne są w sprzedaży liczne rośliny, które różnią się od dzikich okazów (są prawdopodobnie krzyżówkami P. graveolens, P. capitatum, P. radens) i dlatego bardziej prawidłowa jest nazwa Pelargonium graveolens hort. Skrót „hort.” (hortorum = ogrodowy) dotyczy właśnie nazwy niewłaściwej taksonomicznie.

Jak wygląda pelargonia?

Pelargonia pachnąca, a ściśle mówiąc uprawiane odmiany, rosną jako wyprostowane i rozgałęzione mocno półkrzewy. Osiągają wysokość 40 do 150 cm i rozpiętość do metra (dziko rosnący gatunek ma zwykle 30 do 60 cm). Intensywnie aromatyczne, jasnozielone liście są mocno powcinane i aksamitne w dotyku, dzięki licznym włoskom gruczołowym. Ich wielkość wynosi około 4 x 6 cm.

Kwiaty pelargonii pachnącej

Od czerwca do października rozwijają się kwiaty pelargonii pachnącej. Są zebrane po 5-10 sztuk w baldachy, wyrastają na długich szypułkach. Kwiaty są stosunkowo niewielkie, o średnicy do 1,5 cm, w kolorze różowym do jasnopurpurowego albo białym. Mają jedną płaszczyznę symetrii.