Dlaczego laurowiśnia zaczyna żółknąć albo brązowieć? Co robić?

Laurowiśnia – jakie są jej wymagania w ogrodzie?

Ze względu na gęsty pokrój i zimozielone liście laurowiśnia wschodnia doskonale nadaje się na formowane żywopłoty, osłony i tła rabat. Możesz ją też sadzić jako soliter w formach geometrycznych lub wykorzystać niskie odmiany jako podsadzenia pod drzewa. Co więcej, laurowiśnia nie ma specjalnych wymagań i nie jest zbyt kapryśna, jednak, aby rozwijała się zdrowo i pozostawała atrakcyjna wizualnie, potrzebuje odpowiednich warunków. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych i półcienistych, ale dobrze znosi także cień.

Uwaga: W bardzo chłodnych regionach unikaj ekspozycji południowej, ponieważ zimowe słońce i mroźny wiatr mogą powodować uszkodzenia liści.

Laurowiśnia preferuje podłoża żyzne, próchniczne i lekko gliniaste, ale poradzi sobie także w umiarkowanie suchych glebach piaszczystych. Toleruje szeroki zakres pH, ale w zbyt zasadowym podłożu może wykazywać objawy chlorozy liści.

Uwaga: Sadząc laurowiśnię, pamiętaj o jej szybkim wzroście i rozrastaniu się. Odstęp między krzewami w żywopłocie powinien wynosić ok. 80-100 cm, a najlepszy czas na sadzenie to wiosna lub jesień.

Żółknięcie i brązowienie liści laurowiśni, obumieranie rośliny – jak interpretować objawy?

Mimo swojej odporności laurowiśnia często pada ofiarą chorób grzybowych, bakteryjnych lub problemów fizjologicznych. Jeżeli liście zaczynają żółknąć, zwłaszcza pomiędzy nerwami, to najczęściej wynika to z zaburzeń odżywienia. Podłoże o zbyt wysokim pH blokuje dostęp do żelaza i magnezu, co prowadzi do chlorozy, o której wspomnimy w dalszej części artykułu. Objaw ten pojawia się zwykle wiosną i latem, kiedy roślina intensywnie rośnie i jej zapotrzebowanie na składniki pokarmowe jest większe. Żółknięcie może być także efektem nadmiernego podlewania – wówczas brak tlenu w glebie uniemożliwia korzeniom prawidłowe funkcjonowanie.

Uwaga: Żółknięcie starszych liści w dolnej części krzewu wiosną to naturalny proces i nie zawsze świadczy o chorobie.

Brązowienie liści to kolejny sygnał alarmujący. W sytuacji, gdy brązowieją same brzegi blaszek liściowych, najczęściej winne są czynniki zewnętrzne takie jak mróz czy wiatr, a także przesuszenie – prowadzą one do utraty wody z liści. Natomiast całkowite brązowienie i zamieranie liści świadczy zazwyczaj o chorobie grzybowej lub bakteryjnej. W takim przypadku objawy rozszerzają się stopniowo na całe pędy.

Chloroza liści

Jeśli zauważysz, że liście laurowiśni zaczynają żółknąć, a ich nerwy pozostają zielone, najprawdopodobniej masz do czynienia z chlorozą. Najczęściej dotyka młode liście, które powinny być intensywnie zielone, a zamiast tego są blade i osłabione. Co ważne, chloroza nie pojawia się nagle, a proces postępuje stopniowo. W takiej sytuacji powinieneś sprawdzić przede wszystkim odczyn gleby, bo to on decyduje o dostępności żelaza. W glebach zasadowych pierwiastek ten jest obecny, ale niedostępny dla rośliny. Gdy pH jest zbyt wysokie, trzeba je obniżyć poprzez dodanie np. kwaśnego torfu lub zastosowanie nawozów zakwaszających.

Dziurkowatość liści

Na dziurkowatość liści na początku wskazują brunatne plamki z żółtą obwódką, a następnie wykruszająca się tkanka. Objawy zwykle nasilają się wiosną i jesienią, gdy panuje wysoka wilgotność. Aby zatrzymać rozwój choroby, musisz usunąć porażone liście i zadbać o to, by w obrębie krzewu panowały lepsze warunki cyrkulacji powietrza. Jeżeli laurowiśnia rośnie w gęstym żywopłocie, warto ją lekko przerzedzić. W przypadku silnego porażenia niezbędne stają się opryski środkami grzybobójczymi, najlepiej tymi na bazie miedzi.

Fytoftoroza

Rozpoznanie fytoftorozy jest trudniejsze, bo choroba rozwija się w strefie korzeni. Pierwszym sygnałem jest więdnięcie liści mimo tego, że ziemia pozostaje wilgotna. Dolne partie krzewu zaczynają brązowieć, a młode przyrosty obumierają. Jeżeli wykopiesz fragment rośliny, zauważysz, że korzenie są brunatne i miękkie. W tym przypadku najważniejsze jest szybkie działanie. Zainfekowaną roślinę trzeba jak najszybciej usunąć z podłoża, bo patogen może się rozprzestrzeniać na sąsiednie krzewy. W miejscach, gdzie laurowiśnia ma być sadzona ponownie, trzeba poprawić drenaż gleby, dodać piasku lub żwiru, aby uniknąć zastojów wody.

Uwaga: Zapobieganie fytoftorozie polega przede wszystkim na starannym doborze stanowiska i utrzymaniu odpowiedniej przepuszczalności podłoża.

Mączniak prawdziwy

Biały, mączysty nalot na liściach to jeden z najbardziej charakterystycznych objawów wskazujących na mączniaka prawdziwego. Z czasem liście zaczynają się deformować, zwijać i brązowieć, a młode przyrosty zamierają. Wówczas najważniejsze jest usunięcie porażonych części, bo to one są źródłem dalszej infekcji. Warto też zwiększyć przewiewność rośliny, przycinając zbyt zagęszczone pędy. Możesz też zastosować opryski fungicydami siarkowymi lub specjalistycznymi środkami przeciwko mączniakowi.

Bakteriozy liści

W odróżnieniu od grzybów bakterie wywołują na roślinach plamy, które początkowo wyglądają jak wodniste przebarwienia. Z czasem ciemnieją, brunatnieją i obejmują coraz większe fragmenty liści. Najczęściej pojawiają się w okresach deszczowych, kiedy liście długo pozostają mokre. Jeżeli zauważysz takie objawy, usuń porażone części i zastosuj odpowiednie opryski.

Szkodniki laurowiśni

Oprócz chorób grzybowych i bakteryjnych Twojej laurowiśni mogą zagrać również szkodniki owadzie. Jak rozpoznać ich inwazję?

Mszyce

Mszyce to szkodniki, które tworzą gęste kolonie na młodych pędach i spodniej stronie liści. Na ich obecność wskazuje również osłabienie rośliny, zahamowanie przyrostów i zwijanie się liści. Dodatkowo możesz dostrzec lepką spadź. Aby ograniczyć populację mszyc, najlepiej jest w pierwszej kolejności wykorzystać naturalne metody, takie jak spłukiwanie silnym strumieniem wody. Przy większych inwazjach konieczne mogą być opryski specjalistycznymi preparatami owadobójczymi.

Miseczniki i tarczniki

Miseczniki i tarczniki są trudniejsze do wykrycia niż mszyce, a często dostrzeżesz je dopiero wtedy, gdy roślina zacznie słabnąć, a liście staną się żółte i zaczną opadać. Charakterystycznym objawem ich obecności jest także pojawienie się czarnego nalotu grzybowego na liściach, który rozwija się na wydzielanej przez nie spadzi. Walka z tymi szkodnikami jest długotrwała. Na pojedynczych krzewach możesz usuwać je ręcznie, przecierając liście. W przypadku większej infestacji niezbędne są preparaty działające systemicznie, które przenikają do tkanek rośliny i zwalczają owady od środka.