Serduszka okazałe

Nazwa i pochodzenie serduszek okazałych

Serduszka okazałe są byliną z rodziny makowatych, od niedawna wyodrębnioną w oddzielny rodzaj botaniczny. Są spokrewnione m.in. z pozłotką, remerią i kokoryczą, nie wspominając o maku. Najpierw roślina została opisana przez Linneusza w 1753 roku pod nazwą Fumaria spectabilis (rodzaj dymnica). W 1847 roku przeniesiono ją do rodzaju Dicentra (serduszka) – stąd polska nazwa. Nowoczesne badania wykazały w 1997 roku zasadność wydzielenia dla niej odrębnego rodzaju Lamprocapnos. Naukowa nazwa pochodzi od starogreckiego λάμπρος = wspaniały oraz καπνός = dym – częsty składnik złożonych nazw z podrodziny dymnicowych. Epitet gatunkowy spectabilis oznacza po łacinie „wspaniały, przepiękny”. Ojczyzną serduszek okazałych jest Korea, a także północ i zachód Chin, gdzie rosną w wilgotnych górskich lasach do wysokości 2400 m.

Wygląd serduszek okazałych

Wzrost serduszek okazałych jest bardzo charakterystyczny. Roślina dorasta do 50-90 cm wysokości i do 60 cm szerokości. Kwiaty rozwijają się na łukowato wygiętych pędach, co tworzy bardzo romantyczne wrażenie. Gęste, ale filigranowe liście są potrójnie pierzaste i długoogonkowe. Osiągają długość 20-40 cm i szerokość 14-20 cm. Połyskują świeżą, jasną zielenią. Po przekwitnieniu składniki pokarmowe zostają wycofane do części podziemnej rośliny i liście obumierają.

Kwiaty serduszek okazałych

Od maja do czerwca pojawiają się kwiaty o osobliwym, sercowatym kształcie, dające roślinie nazwy typu „płaczące serce” albo „płonące serce”; Rosjanie nazywają je „złamanym sercem”. Kwiaty są zebrane w zwisające jednostronnie grono albo kłos. Mają długość 20-27 mm i szerokość 18-22 mm. Grono liczy zwykle 8 do 11, a czasem 3 do 15 kwiatów. Zewnętrzne płatki są różowoczerwone do czerwonych, a wewnętrzne białe.