Kostrzewa sina

Skąd pochodzi kostrzewa?

Kostrzewa sina (albo popielata) jest rośliną zielną z rodziny wiechlinowatych, do której należą również powszechnie uprawiane zboża oraz wiele roślin stepowych i łąkowych. Pierwotną ojczyzną tego gatunku trawy jest południowa Francja. Łacińskie słowo festuca, będące botaniczną nazwą rodzajową, znaczy „łodyga, źdźbło, badyl” i było po raz pierwszy użyte przez Pliniusza Starszego do opisu chwastów. Autorzy przed Linneuszem używali tej nazwy w stosunku do rodzaju Bromus (stokłosa). W 1753 roku zostaje zaakceptowana obowiązująca dzisiaj nazwa kostrzewy – Festuca. Epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego słowa cinis = popiół i nawiązuje do sinoniebieskiego koloru liści.

Jak wygląda kostrzewa sina?

Kostrzewa sina rośnie tworząc zwarte kępy o wysokości 20-35 cm, w formie spłaszczonej kuli. Liście są równowąskie, srebrzystoniebieskiego koloru, gładkie, płaskie, o długości 10 do 20 cm.

Kwiaty i owoce

Od czerwca do lipca pojawiają się wyprostowane, gęste, krótko rozgałęzione wiechy kwiatów. Kwiatostany mają do 10 cm długości i składają się z kłosków utworzonych z czterech do siedmiu fioletowo zabarwionych, niebieskozielonych kwiatków. Charakterystyczne są źdźbła kwiatowe kostrzewy sinej, najpierw niebieskozielone, a potem przebarwiające się na kolor słomkowy. Po przekwitnieniu tworzy trawa suche, niepękające owoce, zwane ziarniakami.

Zastosowanie

Kostrzewa sina jest klasyczną ozdobą ogrodów wrzosowych. Jako roślina okrywowa, nadaje się dobre na małe, nasłonecznione powierzchnie (dziewięć do dwunastu roślin na metr kwadratowy). Sprawdza się też doskonale w miniskalniaku, posadzona w pojemniku albo skrzynce, zwłaszcza jeśli jest skomponowana ze znoszącymi suszę roślinami, jak posłonek (Helianthemum), goździk postrzępiony (Dianthus plumarius), rozchodnik (Sedum) albo rojnik (Sempervivum).