Sansewieria gwinejska

Nazwa i pochodzenie

Sansewieria gwinejska jest wieloletnią rośliną sukulentową z rodziny myszopłochowatych. Jej ojczyzna znajduje się w centralnej Afryce, głównie w Nigerii oraz Kongo. Jest uprawiana od dawna w różnych stronach świata, a wielu subtropikalnych krajach występuje w formie zdziczałej. Botaniczną nazwę rodzajową Sansevieria nadał roślinie szwedzki botanik Carl Peter Thunberg na cześć włoskiego uczonego Raimondo di Sangro, księcia San Severo. Epitet gatunkowy trifasciata znaczy po łacinie „trójpaskowy”, co nawiązuje do barwy liści. Potocznie bywa nazywana „wężownicą”, Niemcy nadali sansewierii złośliwą nazwę „Schwiegermutterzunge”, a Szwedzi „svärmorstunga” (język teściowej).

Jak wygląda sansewieria gwinejska?

Wężownica rośnie jako bylina o mocnych, płożących kłączach o średnicy 1,3 do 2,5 cm. Liście wyrastają po 6-8 w rozetce, są równowąskie, lancetowato zakończone, o długości 30 do 160 cm i szerokości 2,5 do 8 cm. Od połowy zwężają się stopniowo, tworząc rynienkowatą podstawę. Liście mają zmienne zabarwienie z kremowymi albo żółtawymi brzegami i ciemnozielonymi do czarnozielonych poprzecznymi pasami. Różnorodność liści jest główną cechą rozpoznawczą ponad 70 odmian sansewierii gwinejskiej.

Kwiaty 

Właściwie pielęgnowane starsze wężowce rozwijają czasem niewielkie, zielonawobiałe, pachnące kwiaty. Są zebrane w kłosowe kwiatostany na łodydze o wysokości 30 do 75 cm. Szypułki o długości 5 do 8,5 mm są zielone z jaśniejszymi plamkami, wiecha luźna z 3-8 kwiatami w wiązce. Podsadka jest jajowata albo jajowatolancetowata, z ostrym końcem długości 3,2 do 12,5 mm.