Rabarbar ogrodowy

Nazwa i pochodzenie

Rabarbar ogrodowy, albo zwyczajny, jest byliną z rodziny rdestowatych, do której należy również gryka i szczaw. Pochodzi z południowej Norwegii oraz południowej Syberii. Za ojczyznę rabarbaru podaje się też południowo-zachodnią Bułgarię. Pochodzenie rośliny z regionu Morza Czarnego wyjaśnia epitet gatunkowy rhaponticum (Pontus = Morze Czarne). Botaniczna nazwa rodzajowa Rheum wywodzi się od greckiego rheon. Tej nazwy używał już Dioskurydes, prawdopodobnie opisując Rheum rhaponticum, sprowadzany znad Morza Czarnego. Słowo „Rha” jest starą nazwą rzeki Wołgi, ponieważ główny obszar występowania rabarbaru miał być właśnie u jej ujścia. Polska nazwa nieprzypadkowo zawiera człon barbar = barbarzyńca. Rzymianie nazywali soczyste, kwaśne łodygi rośliny rheum barbarum – korzeniem barbarzyńców.

Jak wygląda rabarbar ogrodowy?

Rabarbar ogrodowy jest byliną dorastającą do wysokości 1,2 do 1,5 m. Na jednym stanowisku może rosnąć nawet 10 lat. Jest zimoodporny. Dolne liście mają długie ogonki na dole bruzdowane i duże blaszki liściowe. Są okrągłojajowate i mają lekko pofalowany brzeg. Część podziemną rabarbaru stanowi kłącze z korzeniami spichrzowymi oraz włóknistymi. Rabarbar zalicza się do warzyw, a ściśle biorąc do warzyw łodygowych, podobnie jak mangold. Jest to kwalifikacja nieco dziwna, ponieważ rabarbar jest wykorzystywany prawie wyłącznie do kompotów, ciast i innych deserów.

Kwiaty i owoce rabarbaru ogrodowego

Pęd kwiatostanowy rabarbaru osiąga wysokość do 2 m. Niepozorne, drobne, zielonkawe kwiaty są zebrane w charakterystyczny, kłosowaty kwiatostan. Rozwijają się od maja do czerwca. Owocami są jajowate orzeszki o bruzdkowanej powierzchni. Po dojrzeniu nasion pęd kwiatostanowy zamiera.