Jak zbudować taras betonowy?

Tarasy betonowe na gruncie należą do najbardziej popularnych. Pozwalają na zejście z domu bezpośrednio do ogrodu. Nie wymagają balustrady i mogą mieć niemal dowolną powierzchnię.

Istnieje kilka sposobów konstrukcji tarasu na gruncie. Może to być drewniany podest wyłożony cegłą klinkierową. Innym rozwiązaniem jest nawierzchnia z kostki lub płyt betonowych. W tym drugim przypadku po usunięciu gleby do powstałej niecki wsypuje się warstwę żwiru i otacza krawężnikiem umocowanym w warstwie betonowej. Następnie wewnątrz układa się płytki lub kostkę na podsypce cementowo-piaskowej. Takie rozwiązanie jest możliwe, jeśli poziom parteru znajduje się prawie przy powierzchni gruntu.

Taras betonowy umożliwia ustawienie mebli ogrodowych bez niszczenia trawnika i jednocześnie zapewnia łatwy dostęp do ogrodu.

Właściciele ogrodów najczęściej decydują się na taras na płycie betonowej wykończonej płytkami. To rozwiązanie jest trwałe, ale wymaga więcej pracy i czasu z uwagi na schnięcie wylewki. Jeśli poziom pokoju jest nieco wyżej od gruntu, na taras mogą prowadzić schodki.

Wysokość tarasu należy tak zaprojektować, aby po jego ukończeniu i ułożeniu płytek jego powierzchnia znajdowała się kilka centymetrów niżej niż poziom podłogi w domu. W przeciwnym razie woda deszczowa może wpływać z tarasu do pomieszczenia.

Przygotowanie terenu pod taras

Z wytyczonej pod taras betonowy powierzchni najpierw usuwamy warstwę humusu, czyli żyznej gleby. W powstałej niecce układamy dwudziesto-, trzydziestocentymetrową warstwę żwiru, która powinna być mechanicznie zagęszczona. Kolejny etap to wysypanie podsypki piaskowej. Pod dużym tarasem wykonuje się dodatkowo zbrojenia stalowymi prętami. 

Staranne wykonanie tych warstw zapobiega osiadaniu tarasu i pękaniu. Na gruntach gliniastych lub ilastych, które nasiąkają wodą, mogą pojawić się wysadziny mrozowe wskutek powiększania się zamarzniętego gruntu. Na warstwie piaskowej układa się kilkucentymetrową warstwę z polistyrenu ekstrudowanego lub styropianu, która umożliwia swobodną zmianę objętości płyty pod wpływem zmian temperatury. Warstwa ta stanowi również hydroizolację, która nie dopuszcza do przenikania wilgoci do płyty betonowej od strony gruntu. Jako warstwę hydrolizującą można wykorzystać także papę termozgrzewalną położoną w dwóch warstwach oddzielonych piaskiem, folię izolującą lub masę wodoodporną, która umożliwia bezpośrednie przyklejenie do niej płytek wykończeniowych i uniknięcie wykonania wylewki betonowej. Masę wylewa się w dwóch warstwach (pierwsza stanowi izolację przed wilgocią, a druga klej do płytek).

W niecce układamy warstwę żwiru, a następnie - podsypkę piaskową. Staranne wykonanie tych warstw zapobiega osiadaniu tarasu i jego pękaniu.

Płyta betonowa

Na tak przygotowaną warstwę spodnią należy wylać beton o grubości ok. 15 cm. Najlepiej zastosować w tym celu zaprawę szybkowiążącą. Wewnątrz płyty umieszcza się siatkę stalową z drutu. Jeśli poziom podłogi na parterze domu znajduje się nieco wyżej niż poziom gruntu, taras należy otoczyć podmurówką. Tarasy powyżej poziomu gruntu najczęściej nie przekraczają wysokości 50 cm. Obramowanie wykonuje się z bloczków, płyty betonowej lub ze ścianki wylewanej z betonu. W zależności od rodzaju gruntu, ścianka musi być wsparta na fundamencie sięgającym do głębokości przemarzania gruntu.

Pomiędzy płytą a ścianą budynku należy pozostawić szczelinę dylatacyjną, która zapobiegnie pękaniu betonu. Jest to pionowa szczelina o głębokości 10-15 mm, która powinna zostać wypełniona materiałem elastycznym. Można w tym celu użyć dwucentymetrowego styropianu lub polietylenowej taśmy brzegowej. Szczelina dylatacyjna uniemożliwi pękanie płyty pod wpływem zmian temperatury. Szczeliny dylatacyjne wykonuje się co 3 m równolegle do krótszych krawędzi tarasu. Taras powinien mieć spadek około 2 procent, aby umożliwić spływanie wody na zewnątrz.

Tak wykonaną płytę betonową zostawia się do wyschnięcia (na okres około 4 tygodni). Aby wysychanie przebiegało łagodnie, taras co jakiś czas należy polać wodą.

Płytki na taras powinny być mrozoodporne, wytrzymałe na ścieranie i antypoślizgowe.

Nawierzchnia

Przed ułożeniem nawierzchni tarasu trzeba zadbać o odpowiednią izolację, która uniemożliwi przenikanie wody przez szczeliny pomiędzy płytkami i niszczenie płyty betonowej. Nawierzchnia nigdy nie będzie całkowicie szczelna, dlatego wykonuje się hydroizolację, która odpowiednio zabezpieczy płytę betonową. Funkcję hydroizolacji może pełnić specjalny klej do płytek, w tym celu może też zostać zastosowana płynna folia (przeznaczona do użycia na zewnątrz budynku), mata izolacyjna (przymocowana do podłoża zaprawą klejącą) lub 2-3 warstwy zaprawy izolującej (która posiada taśmy izolujące w miejscach przebiegu dylatacji).

Nawierzchnię tarasu można wykonać z różnego rodzaju materiałów (gres, klinkier, drewno czy kamień). Ogromny wybór płytek, kolorów i materiałów, dostępnych w sprzedaży, pozwala idealnie dostosować wykończenie tarasu do stylu budynku i ogrodu. Do wyłożenia tarasu możemy zastosować:

• gres - ma fakturę gładką lub chropowatą i doskonale nadaje się na nawierzchnie zewnętrzne. Jest trwały, mrozoodporny i odpory na ścieranie,
• klinkier - jest twardy, odporny na ścieranie i niskie temperatury. Na taras należy wybierać płytki pokryte antypoślizgowym szkliwem lub nieszkliwione.
• terakota - jest mniej trwała. Należy wybierać modele przeznaczone do użytku na zewnątrz domu. Jej zaletą jest ogromny wybór kolorów, deseni i faktur,
• kamień - jest trwały i bardzo odporny, należy jednak wybierać rodzaje, które z czasem nie będą porastać glonami (np. piaskowiec),
• płyty betonowe mrozoodporne. W sprzedaży są dostępne w różnych kolorach i kształtach, w tym także imitujące kamień lub drewno,
• drewno jest naturalnym materiałem, który jednak wymaga konserwacji i uchodzi za mniej trwały. Zamiast drewna można wykorzystać płyty betonowe imitujące drewno.

Płytki na taras muszą spełniać podstawowe wymagania, aby taras służył przez długie lata i był bezpieczny. Powinny być:

• mrozoodporne - ich nasiąkliwość powinna wynosić mniej niż 3%. Będą wówczas odporne na mrozy i nie będą pękać pod wpływem niskich temperatur,
• wytrzymałe na ścieranie - po tarasie będziemy często chodzić, przesuwać meble, dlatego wybierajmy płytki o klasie ścieralności minimum IV,
• antypoślizgowe - z uwagi na bezpieczeństwo należy wybrać materiał, który nie stanie się śliski na przykład pod wpływem deszczu.

Płytki na tarasie należy układać na zaprawie przeznaczonej do ich rodzaju i do stosowania na dworze. Najlepiej sprawdzają się płytki o wymiarach 20 30 cm. Mniejsze są łączone większą liczbą spoin, co wiąże się z większym niebezpieczeństwem przenikania wody. Z kolei większe płytki ulegają naprężeniom, co może powodować ich odklejanie się.